تحفة‌الاحرار در هفت اورنگ جامی

1 اختر برج شرف کاینات گوهر درج صدف کاینات

2 جنبش اول ز محیط قدم سلسله جنبان وجود از عدم

3 کلک عنایت چو رقم ساز کرد از همه پیش این رقم آغاز کرد

4 مطلع دیباچه این ابجد است پیشترین حرف که در احمد است

1 بسم الله الرحمن الرحیم هست صلای سر خوان کریم

2 فیض کرم خوان سخن ساز کرد پرده ز دستان کهن باز کرد

3 بانگ صریر از قلم سحر کار خاست که بسم الله دستی بیار

4 مایده تازه برون آمده ست چاشنیی گیر که چون آمده ست

1 ای علم هستی ما با تو پست نیست به خود هست به تو هر چه هست

2 ذات تو هم هستی و هم هست کن هست کن عالم نوی و کهن

3 هست تویی هستی مطلق تویی هست که هستی بود الحق تویی

4 هر چه نه هستی به سرای مجاز باشدش البته به هستی نیاز

1 ای ز وجود تو نمود همه جود تو سرمایه بود همه

2 مبدع نوی و کهن ما تویی هست کن و نیست کن ما تویی

3 کارگرانند درین کارگاه ز آتش لا سوخته در لااله

4 نیست ز لا مخلصی الا تو را حکم تبارک و تعالی تو را

1 قبله همت خدای شناس هست بر نعمت خدای سپاس

2 خاصه بر نعمتی که دیر بقاست در جهان تا جهان به جاست به جاست

3 چیست آن نکته های هوشیاران نظم و نثر بدیع گفتاران

4 نیست شغلی پس از سپاس خدای بهتر از نعت خواجه دو سرای

1 آنچه نگارد پی این خوش رقم بر سر هر نامه دبیر قلم

2 حمد خداییست که از کلک کن بر ورق باد نویسد سخن

3 چون رقم او بود این تازه حرف جز به ثنایش نتوان کرد صرف

4 لیک ثنایش ز بیان برتر است هر چه زبان گوید ازان برتر است

1 ای صفت خاص تو واجب به ذات بسته به تو سلسله ممکنات

2 گر نرسد قافله بر قافله فیض تو در هم درد این سلسله

3 کون و مکان شاهد جود تواند حجت اثبات وجود تواند

4 دایره چرخ مدار از تو یافت مرحله خاک قرار از تو یافت

1 ای ز کرم چاره گر کارها مرهم راحت نه آزارها

2 روشنی دیده بینندگان پردگی پرده نشینندگان

3 عقده گشاینده هر مشکلی قبله نماینده هر مقبلی

4 توشه نه گوشه نشینان پاک خوشه ده دانه فشانان خاک

1 دوش که چون نور یقین در گمان روز شد اندر تتق شب نهان

2 پرده شب روی زمین را نهفت ظلمت شک نور یقین را نهفت

3 برق هدایت ز سحاب کرم شعله برافراخت علم بر علم

4 چشم گشادند به هم روشنان ظلمتیان را همه چشمک زنان

1 ای چو گلت جیب به چنگ خسان دامن صحبت بکش از ناکسان

2 گر چه ز آغاز گشادت دهند عاقبت الامر به بادت دهند

3 غنچه وش از همنفسان لب ببند خیره چو گل در رخ هر کس مخند

4 جلوه مده همچو خور انوار خویش باش چو سایه پس دیوار خویش