ترکیبات در دیوان اشعار جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی

1 ای از بر سدره شاهراهت وی قبه ی عرش تکیه گاهت

2 ای طاق نهم رواق بالا بشکسته ز گوشه ی کلاهت

3 هم عقل، دویده در رکابت هم شرع ، خزیده در پناهت

4 ای چرخ کبود ژنده دلقی در گردن پیر خانقاهت

1 چیست آن جرم مربع بفلک ساخته جای آنکه دارد ز شرف بر سر نه گردون پای

2 خال رخساره دین چتر سر خسرو شرع نقطه نون نبوت علم علم فزای

3 مردم چشم شریعت حجرالاسود عقل نافه مشک کرم سایه با فر همای

4 چون قضا نافذ حکم و چو ورع دین پرور چون فلک دولت بخش و چو خرد بند گشای

1 با من آخر صنما جنگ چرا باید داشت وز منت بیهده دل تنگ چرا باید داشت

2 با عدو مردمی و وصل چرا باید کرد با من این عربده و جنگ چرا باید داشت

3 گر کنی سوی من آهنگ روا نیست و لیک ببد اندیش من آهنگ چرا باید داشت

4 من باصحاب تظلم بدر نصرت دین زده در دامن تو چنگ چرا باید داشت

1 ای مملکت ببال که عهد شهنشهست وی سلطنت بناز که سلطان ملک شهست

2 تا بر زدست سر ز گریبان ملک شاه دست ستم زدامن انصاف کوتهست

3 ای آفتاب دولت تابنده باش از آنک بدخواه جاه تو ز تو چون سایه در چهست

4 این خیمه معلق گردان سبز پوش در خدمت تو بسته کمر همچو خرگهست

1 نالم همی و سود نبینم ز ناله‌ام فریاد من نمی‌رسد این اشک ژاله‌ام

2 با آنکه نیست هیچ به فردا امید من باشد ذخیره محنت پنجاه‌ساله‌ام

3 یک لقمه بی‌جگر ندهد ور دهد فلک هم استخوان بود چو ببینی نواله‌ام

4 از حرص هر کجا که جهد باد دولتی بر خاک سر نهاده من آنجا حواله‌ام

1 باز این چه عربده است که با ماهمی کنی باز این چه شعبده است که پیدا همیکنی

2 از مشک ناب دایره بر مه همی کشی وز عود خام پرده دیبا همی کنی

3 میزن گره بمشک که چابک همیزنی میکن ززلف دام که زیبا همی کنی

4 با عاشقان یکدل و با دوستان خویش هرگز که کرد آنچه تو رعنا همی کنی

1 بازم ز دور چرخ جگر خون همیشود کارم ز روزگار دگرگون همیشود

2 رازم ز قعر سینه بصحرا همی فتد دردم ز حد صبر بیرون همیشود

3 آهم نفس گرفته بعیوق میرسد اشکم گذار بسته بجیحون همیشود

4 هردم زدن ز گردش گردون مرا بنقد کم میشود ز عمر و غم افزون همیشود

1 عشق چون دل سوی جانان میکشد عقل را در زیر فرمان میکشد

2 شرح نتوان دادن اندر عمرها آنچه جان از دست جانان میکشد

3 تا کشید آن خط مشگین گرد ماه دل قلم بر صفحه جان میکشد

4 چرخ بر دوش از مه نو غاشیش از بن سی و دو دندان میکشد

1 تا همی بر گل نقاب از خط مشکین آورد مرکب صبر مرا هر لحظه در زین آورد

2 چرخ از کف الخضیب انگشت حیرت بر دهان پیش آن رخسار و آن دندان شیرین آورد

3 شاهراه عرصه عشق رخ او عقلرا گرچه بیدق رو بود در سیر فرزین آورد

4 بین که در تنگ شکر چون ز هر کرده تعبیه تلخی پاسخ نگر کان لعل شیرین آورد