مفردات در دیوان اشعار جلال عضد

1 چنان با غم عشق خو کرد دل که گویی که عشق است خود جان ما

1 در غم جانان به ترک جان بگوی زان که جان اینجا و بال دیگر است

1 ای آنکه کمان تست پنجاه منی پنجاه بسی گیر و دو چندان باقی ست

1 انام افضل ایّام و افتخار انام تو را که گفت که گل ترک گیر و بر خار افت

1 نام آن کس که ازو زهره من می تابد آفتابی ست که از برج اسد می تابد

1 تا چند سوز عشقش پنهان کنم به حیله هم عاقبت ز جایی، این سوز سر برآرد

1 شیراز از تعدّی قاضی خراب شد این مور بین که ملک سلیمان خراب کرد

1 نشیند وقتها با من به مَی خوردن، ولی چندان که توبه بشکنم، چون توبه ام بشکست برخیزد

1 صد را ز همه صدر افاضل بستان پس فاضل خوان هر آنچه باقی ماند

1 حقّا که عجب بی سر و پای است فلان کاو بر سر و پای خویش جل می پوشد