کوش‌نامه ایرانشان ابن ابی الخیر

1 وز آن جا سپه را سر اندر کشید چنین تا به کوه کلنگان رسید

2 سپاه اندر آمد گروها گروه گرفتند هامون و دریا و کوه

3 چو سلم آن چنان جای و آن کوه دید بر او لشکر و مردم انبوده دید

4 بدانست کاید بسی روزگار گشادن نشاید به جنگ و حصار

1 بدانگه که از خواب خیزد خروس خروش درای آمد و بانگ کوس

2 سپاه آمد و پیل دندان بهم رمید از دل سلم یکباره غم

3 ز شادی لبانش پُر از خنده شد تو گفتی که تور جوان زنده شد

4 به نیرو شد از کوش و دل کرد خَوش همی رفت تا پیش آن شیرفش

1 چنین گفت گوینده ی باستان که از راستان آمد این داستان

2 که چون تور و سلم آن بدی ساختند که گیتی از اریج بپرداختند

3 به بیهوده شد کُشته ی دست تور فریدون شد از خواب، وز خورد دور

4 رخ شاه فرّخ شد از درد زرد شب و روز نفرین همی یاد کرد

1 به هنگام رفتن به سلم سترگ چنین گفت پس شهریار بزرگ

2 که چون راست گردد تو را مرز و بوم یکی آگهی جوی از آن دیو شوم

3 مرا ز آن ستمکاره آگاه کن سواری تو با نامه بر راه کن

4 که من قارن رزم زن را ز گاه فرستم به نزدیک تو با سپاه

1 بفرمود تا قارن نامدار ز لشکر گزین کرد سیصد هزار

2 ز تور دلاور سپه خواست نیز ز ترکان سپاهی برآراست نیز

3 دو ره صد هزاران سواران جنگ همه با کمانها و تیر خدنگ

4 چو لشکر فرود آمد و ساز کرد در گنجهای کهن باز کرد

1 چنین تا برآمد بر این چند سال منوچهر گردن بیاگند و یال

2 بسان یکی سرو شد ماه بار بدو شادمانه دل شهریار

3 کمربست بر کین ایرج به درد سپه را همه سالیان گرد کرد

4 در گنجهای نیا برگشاد سپه را به دامن همی زر بداد

1 فرستاده ی تور شد پیش تخت بدو گفت کای شاه فرخنده بخت

2 به فرّ تو این کارها شد تمام ز کوش دلاور برآمدت کام

3 فرستاد با من یکی استوار بدان تا بجوید دل شهریار

4 به سوگند و پیمان بگوید درست که دانا به سوگند کژّی نجست

1 چو سلم اندر آن مرز خود کامه شد به نزد فریدون یکی نامه شد

2 که روم از همه رویها گشت راست به کام شهنشاه شد هرچه خواست

3 من از بهر رفتن به پیگار کوش به قارن بسی داشتم چشم و گوش

4 اگر آید وگرنه من با سپاه کشیدم به پیگار آن کینه خواه

1 چو نزدیک کوش آمد آن تیزکوش برآن نامه بر کوش بنهاد هوش

2 چو گفتار آن هر دو خسرو شنید ز شادی تو گفتی دلش برپرید

3 فرستاده را شادمان پیش خواند در آن نامور پیشگاهش نشاند

4 بپرسید از آن نامداران نخست که هستند شادان دل و تندرست

1 چو یک هفته بگذشت بر کارزار ز هر سو تبه شد فراوان سوار

2 سوی سلم شد شاه سقلاب و گفت که با تخت تو مشتری باد جفت

3 بر آسای فردا تو، این رزم سخت مرا ده تو ای شاه فیروز بخت

4 که با کوش اگر من نبرد آورم سرش بی گمان زیر گَرد آورم