ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 نخستین لاله صبح بهارم پیا پی سوزم از داغی که دارم

2 بچشم کم مبین تنهائیم را که من صد کاروان گل در کنارم

1 بروی او در دل ناگشاد خودی اندر کف خاکش نزاده

2 ضمیر او تهی از بانگ تکبیر حریم ذکر او از پا فتاده

1 به آن بالی که بخشیدی ، پریدم به سوز نغمه های خود تپیدم

2 مسلمانی که مرگ از وی بلرزد جهان گردیدم و او را ندیدم

1 یقین دانم که روزی حضرت او ترازوئی نهد این کاخ و کو را

2 ازن ترسم که فردای قیامت نه ما را سازگارید نه او را

1 به ترکان بسته درها را گشادند بنای مصریان محکم نهادند

2 تو هم دستی بدامان خودی زن که بی او ملک و دین کس را ندادند

1 ز قرآن پیش خود آئینه آویز دگرگون گشته‌ای از خویش بگریز

2 ترازویی بنه کردار خود را قیامتهای پیشین را برانگیز

1 دمیت احترام دمی با خبر شو از مقام دمی

1 ترا این کشمکش اندر طلب نیست ترا این درد و داغ و تاب وتب نیست

2 از آن از لامکان بگریختم من که آنجا ناله های نیم شب نیست

1 چه قومی در گذشت از گفتگوها ز خاک او برویدرزوها

2 خودی ازرزو شمشیر گردد دم او رنگ ها برد ز بوها

1 دمید آن لاله از مشت غبارم که خونش می تراود از کنارم

2 قبولش کن ز راه دلنوازی که من غیر از دلی ، چیزی ندارم