جاویدنامه اقبال لاهوری

1 پیر مردی ریش او مانند برف سالها در علم و حکمت کرده صرف

2 تیز بین مانند دانایان غرب کسوتش چون پیر ترسایان غرب

3 دیر سال و قامتش بالا چو سرو طلعتش تابنده چون ترکان مرو

4 آشنای رسم و راه هر طریق آشکار از چشم او فکر عمیق

1 مرغدین و آن عمارات بلند من چه گویم زان مقام ارجمند

2 ساکنانش در سخن شیرین جو نوش خوب روی و نرم خوی و ساده پوش

3 فکرشان بی درد و سوز اکتساب رازدان کیمیای آفتاب

4 هر که خواهد سیم و زر گیرد ز نور چون نمک گیریم ما از آب شور

1 در گذشتیم از هزاران کوی و کاخ بر کنار شهر میدان فراخ

2 اندر آن میدان هجوم مرد و زن در میان یک زن قدش چون نارون

3 چهره اش روشن ولی بی نور جان معنی او بر بیان او گران

4 حرف او بی سوز و چشمش بی نمی از سرور آرزو نامحرمی

1 ای زنان ای مادران ای خواهران زیستن تا کی مثال دلبران

2 دلبری اندر جهان مظلومی است دلبری محکومی و محرومی است

3 در دو گیسو شانه گردانیم ما مرد را نخچیر خود دانیم ما

4 مرد صیادی به نخچیری کند گرد تو گردد که زنجیری کند

1 من فدای این دل دیوانه ئی هر زمان بخشد دگر ویرانه ئی

2 چون بگیرم منزلی گوید که خیز مرد خود رس بحر را داند قفیز

3 زانکه آیات خدا لا انتهاست ای مسافر جاده را پایان کجاست

4 کار حکمت دیدن و فرسودن است کار عرفان دیدن و افزودن است

1 ز خاک خویش طلب آتشی که پیدا نیست تجلی دگری در خور تقاضا نیست

2 نظر بخویش چنان بسته ام که جلوه دوست جهان گرفت و مرا فرصت تماشا نیست

3 به ملک جم ندهم مصرع نظیری را «کسی که کشته نشد از قبیلهٔ ما نیست»

4 اگرچه عقل فسون پیشه لشکری انگیخت تو دل گرفته نباشی که عشق تنها نیست

1 «بیا که قاعدهٔ آسمان بگردانیم قضا بگردش رطل گران بگردانیم

2 اگر ز شحنه بود گیر و دار نندیشیم وگر ز شاه رسد ارمغان بگردانیم

3 اگر کلیم شود همزبان سخن نکنیم وگر خلیل شود میهمان بگردانیم

4 بجنگ باج ستانان شاخساری را تهی سبد ز در گلستان بگردانیم

1 گر به تو افتدم نظر چهره به چهره رو به رو شرح دهم غم تو را نکته به نکته مو به مو

2 از پی دیدن رخت همچو صبا فتاده‌ام خانه به خانه، در به در، کوچه به کوچه، کو به کو

3 می‌رود از فراق تو خون دل از دو دیده‌ام دجله به دجله، یم به یم، چشمه به چشمه، جو به جو

4 مهر تو را دل حزین بافته بر قماش جان رشته به رشته، نخ به نخ، تار به تار، پو به پو

1 از مقام مؤمنان دوری چرا یعنی از فردوس مهجوری چرا

2 مرد آزادی که داند خوب و زشت می نگنجد روح او اندر بهشت

3 جنت ملا ، می و حور و غلام جنت آزادگان سیر دوام

4 جنت ملا خور و خواب و سرود جنت عاشق تماشای وجود

1 صحبت روشندلان یک دم ، دو دم آن دو دم سرمایهٔ بود و عدم

2 عشق را شوریده تر کرد و گذشت عقل را صاحب نظر کرد و گذشت

3 چشم بر بربستم که با خود دارمش از مقام دیده در دل آرمش

4 ناگهان دیدم جهان تاریک شد از مکان تا لامکان تاریک شد