جاویدنامه اقبال لاهوری

1 ای خداوند صواب و ناصواب من شدم از صحبت آدم خراب

2 هیچگه از حکم من سر بر نتافت چشم از خود بست و خود را در نیافت

3 خاکش از ذوق ابا بیگانه ئی از شرار کبریا بیگانه ئی

4 صید خود صیاد را گوید بگیر الامان از بندهٔ فرمان پذیر

1 پیر رومی آن امام راستان آشنای هر مقام راستان

2 گفت ای گردون نورد سخت کوش دیده ئی آن عالم زنار پوش

3 آنچه بر گرد کمر پیچیده است از دم استاره ئی دزدیده است

4 از گران سیری خرام او سکون هر نکو از حکم او زشت و زبون

1 آنچه دیدم می نگنجد در بیان تن ز سهمش بیخبر گردد ز جان

2 من چه دیدم قلزمی دیدم ز خون قلزمی ، طوفان برون ، طوفان درون

3 در هوا ماران چو در قلزم نهنگ کفچه شبگون بال و پر سیماب رنگ

4 موجها درنده مانند پلنگ از نهیبش مرده بر ساحل نهنگ

1 آسمان شق گشت و حوری پاک زاد پرده را از چهره خود بر گشاد

2 در جبینش نار و نور لایزال در دو چشم او سرور لایزال

3 حله ئی در بر سبکتر از سحاب تار و پودش از رگ برگ گلاب

4 با چنین خوبی نصبیش طوق و بند بر لب او ناله های درد مند

1 شمع جان افسرد در فانوس هند هندیان بیگانه از ناموس هند

2 مردک نامحرم از اسرار خویش زخمهٔ خود کم زند بر تار خویش

3 بر زمان رفته می بندد نظر از تش افسرده میسوزد جگر

4 بند ها بر دست و پای من ازوست ناله های نارسای من ازوست

1 «نی عدم ما را پذیرد نی وجود وای از بی مهری بود و نبود

2 تا گذشتیم از جهان شرق و غرب بر در دوزخ شدیم از درد و کرب

3 یک شرر بر صادق و جعفر نزد بر سر ما مشت خاکستر نزد

4 گفت دوزخ را خس و خاشاک به شعلهٔ من زین دو کافر پاک به

1 هر کجا استیزه ی بود و نبود کس نداند سر این چرخ کبود

2 هر کجا مرگ آورد پیغام زیست ایخوش آنمردی که داند مرگ چیست

3 هر کجا مانند باد ارزان حیات بی ثبات و با تمنای ثبات

4 چشم من صد عالم شش روزه دید تا حد این کائنات آمد پدید

1 در گذشتم از حد این کائنات پا نهادم در جهان بی جهات

2 بی یمین و بی یسار است این جهان فارغ از لیل و نهار است این جهان

3 پیش او قندیل ادراکم فسرد حرف من از هیبت معنی بمرد

4 با زبان آب و گل گفتار جان در قفس پرواز میآید گران

1 گفتم این کاشانه ئی از لعل ناب آنکه میگیرد خراج از آفتاب

2 این مقام این منزل این کاخ بلند حوریان بر درگهش احرام بند

3 ای تو دادی سالکانرا جستجوی صاحب او کیست با من باز گوی

4 گفت «این کاشانهٔ شرف النساست مرغ بامش با ملائک هم نواست

1 حرف رومی در دلم سوزی فکند آه پنجاب آن زمین ارجمند

2 از تپ یاران تپیدم در بهشت کهنه غمها را خریدم در بهشت

3 تا در آب گلشن صدائی دردمند از کنار حوض کوثر شد بلند

4 «جمع کردم مشت خاشاکی که سوزم خویش را گل گمان دارد که بندم آشیان در گلستان»