جاویدنامه اقبال لاهوری

1 سر گذشت آدم اندر شرق و غرب بهر خاکی فتنه های حرب و ضرب

2 یک عروس و شوهر او ما همه آن فسونگر بی همه هم با همه

3 عشوه های او همه مکر و فن است نی از آن تو نه از آن من است

4 در نسازد با تو این سنگ و حجر این ز اسباب حضر تو در سفر

1 گفت حکمت را خدا خیر کثیر هر کجا این خیر را بینی بگیر

2 علم حرف و صوت را شهپر دهد پاکی گوهر به نا گوهر دهد

3 علم را بر اوج افلاک است ره تا ز چشم مهر بر کندد نگه

4 نسخهٔ او نسخهٔ تفسیر کل بستهٔ تدبیر او تقدیر کل

1 منزل و مقصود قرآن دیگر است رسم و آئین مسلمان دیگر است

2 در دل او آتش سوزنده نیست مصطفی در سینه او زنده نیست

3 بنده مؤمن ز قرآن بر نخورد در ایاغ او نه می دیدم نه درد

4 خود طلسم قیصر و کسری شکست خود سر تخت ملوکیت نشست

1 این گل و لاله تو گوئی که مقیم اند همه راه پیما صفت موج نسیم اند همه

2 معنی تازه که جوئیم و نیابیم کجاست مسجد و مکتب و میخانه عقیم اند همه

3 حرفی از خویشتن آموز و در آن حرف بسوز که درین خانقه بی سوز کلیم اند همه

4 از صفا کوشی این تکیه نشینان کم گوی موی ژولیده و ناشسته گلیم اند همه

1 در میان ما و نور آفتاب از فضای تو بتو چندین حجاب

2 پیش ما صد پرده را آویختند جلوه های آتشین را بیختند

3 تا ز کم سوزی شود دل سوز تر سازگار آید بشاخ و برگ و بر

4 از تب او در عروق لاله خون آب جو از رقص او سیماب گون

1 آن هوای تند و آن شبگون سحاب برق اندر ظلمتش گم کرده تاب

2 قلزمی اندر هوا آویخته چاک دامان و گهر کم ریخته

3 ساحلش ناپید و موجش گرم خیز گرم خیز و با هواها کم ستیز

4 رومی و من اندر آن دریای قیر چون خیال اندر شبستان ضمیر

1 آدم این نیلی تتق را بر درید آنسوی گردون خدائی را ندید

2 در دل آدم به جز افکار چیست همچو موج این سر کشید و آن رمید

3 جانش از محسوس می گیرد قرار بو که عهد رفته باز آید پدید

4 زنده باد افرنگی مشرق شناس آنکه ما را از لحد بیرون کشید

1 پیر روم آن صاحب «ذکر جمیل» ضرب او را سطوت ضرب خلیل

2 این غزل در عالم مستی سرود هر خدای کهنه آمد در سجود

3 «باز بر رفته و آینده نظر باید کرد هله بر خیز که اندیشه دگر باید کرد

4 عشق بر ناقهٔ ایام کشد محمل خویش عاشقی راحله از شام و سحر باید کرد

1 برق بیتابانه رخشید اندر آب موجها بالید و غلطید اندر آب

2 بوی خوش از گلشن جنت رسید روح آن درویش مصر آمد پدید

3 در صدف از سوز او گوهر گداخت سنگ اندر سینه کشنر گداخت

4 گفت «ای کشنر اگر داری نظر انتقام خاک درویشی نگر

1 چشم را یک لحظه بستم اندر آب اندکی از خود گسستم اندر آب

2 رخت بردم زی جهانی دیگری با زمان و با مکانی دیگری

3 آفتاب ما به آفاقش رسید روز و شب را نوع دیگر آفرید

4 تن ز رسم و راه جان بیگانه ایست در زمان و از زمان بیگانه ایست