جاویدنامه اقبال لاهوری

1 خیال من به تماشای آسمان بود است بدوش ماه و به آغوش کهکشان بود است

2 گمان مبر که همین خاکدان نشیمن ماست که هر ستاره جهان است یا جهان بود است

1 آدمی اندر جهان هفت رنگ هر زمان گرم فغان مانند چنگ

2 آرزوی هم نفس می سوزدش ناله های دل نواز آموزدش

3 لیکن این عالم که از آب و گل است کی توان گفتن که دارای دل است

4 بحر و دشت و کوه و که خاموش و کر آسمان و مهر و مه خاموش و کر

1 زندگی از لذت غیب و حضور بست نقش این جهان نزد و دور

2 آنچنان تار نفس از هم گسیخت رنگ حیرت خانهٔ ایام ریخت

3 هر کجا از ذوق و شوق خود گری نعرهٔ «من دیگرم ، تو دیگری»

4 ماه و اختر را خرام آموختند صد چراغ اندر فضا افروختند

1 فروغ مشت خاک از نوریان افزون شود روزی زمین ازکوکب تقدیر او گردون شود روزی

2 خیال او که از سیل حوادث پرورش گیرد ز گرداب سپهر نیلگون بیرون شود روزی

3 یکی در معنی آدم نگر از ما چه می پرسی هنوز اندر طبیعت می خلد موزون شود روزی

4 چنان موزون شود این پیش پا افتاده مضمونی که یزدان را دل از تأثیر او پر خون شود روزی

1 عشق شور انگیز بی پروای شهر شعلهٔ او میرد از غوغای شهر

2 خلوتی جوید بدشت و کوهسار یا لب دریای ناپیدا کنار

3 من که در یاران ندیدم محرمی بر لب دریا بیاسودم دمی

4 بحر و هنگام غروب آفتاب نیلگون آب از شفق لعل مذاب

1 از کلامش جان من بیتاب شد در تنم هر ذره چون سیماب شد

2 ناگهان دیدم میان غرب و شرق آسمان در یک سحاب نور غرق

3 زان سحاب افرشته ئی آمد فرود با دو طلعت این چو آتش آن چو دود

4 آن چو شب تاریک و این روشن شهاب چشم این بیدار و چشم آن بخواب

1 عقل تو حاصل حیات ، عشق تو سر کائنات پیکر خاک خوش بیا ، این سوی عالم جهات

2 زهره و ماه و مشتری از تو رقیب یکدگر از پی یک نگاه تو کشمکش تجلیات

3 در ره دوست جلوه هاست تازه بتازه نوبنو صاحب شوق و آرزو دل ندهد بکلیات

4 صدق و صفاست زندگی نشوونماست زندگی «تا ابد از ازل بتاز ملک خداست زندگی»

1 این زمین و آسمان ملک خداست این مه و پروین همه میراث ماست

2 اندرین ره هر چه آید در نظر با نگاه محرمی او را نگر

3 چون غریبان در دیار خود مرو ای ز خود گم اندکی بیباک شو

4 این و آن حکم ترا بر دل زند گر تو گوئی این مکن آن کن ،کند

1 من چوکوران دست بر دوش رفیق پا نهادم اندر آن غار عمیق

2 ماه را از ظلمتش دل داغ داغ اندرو خورشید محتاج چراغ

3 وهم و شک بر من شبیخون ریختند عقل و هوشم را بدار آویختند

4 راه رفتم رهزنان اندر کمین دل تهی از لذت صدق و یقین

1 ذات حق را نیست این عالم حجاب غوطه را حایل نگردد نقش آب

2 زادن اندر عالمی دیگر خوش است تا شباب دیگری آید بدست

3 حق ورای مرگ و عین زندگی است بنده چون میرد نمیداند که چیست

4 گرچه ما مرغان بی بال و پریم از خدا در علم مرگ افزون تریم