با آن که برشکستی چون زلف خویش ما را از همام تبریزی غزل 1
1. با آن که برشکستی چون زلف خویش ما را
گفتن ادب نباشد پیمانشکن نگارا
چون سحر از بوی گل گشت معطر هوا از همام تبریزی غزل 1
1. چون سحر از بوی گل گشت معطر هوا
از نفس یار ما داد نشانی صبا
ما به دست یار دادیم اختیار خویش را از همام تبریزی غزل 3
1. ما به دست یار دادیم اختیار خویش را
حاصلی زین به ندانستیم کار خویش را
ساقی همان به کامشبی در گردش آری جام را از همام تبریزی غزل 4
1. ساقی همان به کامشبی در گردش آری جام را
وز عکس می روشن کنی چون صبح صادق شام را
داشتم روزی نگاری یاد میآید مرا از همام تبریزی غزل 5
1. داشتم روزی نگاری یاد میآید مرا
هر زمان از یاد او فریاد میآید مرا
روی ترکم بین مکن نسبت به خوبی ماه را از همام تبریزی غزل 6
1. روی ترکم بین مکن نسبت به خوبی ماه را
ترک من در خیل دارد همچو مه پنجاه را
مکن ای دوست ملامت من سودایی را از همام تبریزی غزل 7
1. مکن ای دوست ملامت من سودایی را
که تو روزی نکشیدی غم تنهایی را
بشنو حدیث یار ما از ما نه از اغیار ما از همام تبریزی غزل 8
1. بشنو حدیث یار ما از ما نه از اغیار ما
شرح لب او میدهد شیرینی گفتار ما
چشم مستش دوش میدیدم به خواب از همام تبریزی غزل 9
1. چشم مستش دوش میدیدم به خواب
کرده بود از ناز آغاز عتاب
منتظر باشند شبها عاشقان ناکرده خواب از همام تبریزی غزل 10
1. منتظر باشند شبها عاشقان ناکرده خواب
تا برآید بامداد از شرق کویت آفتاب
چون لبت از مصر کی خیزد نبات از همام تبریزی غزل 11
1. چون لبت از مصر کی خیزد نبات
کز نباتت میچکد آب حیات
بدیدم چشم مستت رفتم از دست از همام تبریزی غزل 12
1. بدیدم چشم مستت رفتم از دست
کوام آذر دلی بو کو نبی مست