شاه و درویش هلالی جغتایی
1 صبح چون ریخت دانهٔ انجم آسمان گشت تیر و مشعله دم
2 باز سبز آشیان زرین پر کرد آهنگ چرخ بار دگر
3 سوی بام کبوتر آمد شاه بر فراز فلک برآمد ماه
4 طرفه بامی، چنان که بام فلک خیل خیل کبوتران چو ملک
1 باز چو مهر از فلک سر زد شاه از خواب ناز سر بر زد
2 دل پر از مهر و لب پر از خنده از عتاب گذشته شرمنده
3 پیش درویش همچو گل بشکفت رفت در خنده و همچو غنچه گفت
4 پس از این به که ما به هم باشیم هر دو شاه و گدا به هم باشیم
1 شاه را خواندی سوی خود خسرو گفت از من وصیتی بشنو
2 عدل پیش آور پادشاهی کن ظلم بگذار و هرچه خواهی کن
3 تا نبینی ز هیچ رهگذری گردی از خود به دامن دگری
4 سر مپیچ از رضای درویشان که سرافراز عالمند ایشان
1 خوشنویسی که این رقم زده بود بر ورق این‌چنین قلم زده بود
2 که فرستاد خسرو عادل نامه‌ای سوی شاه دریادل
3 نامه‌ای در نهایت خوبی خط آن نامه آیت خوبی
4 نو خطی در کمال حسن و جمال زیب رخساره کرده از خط و خال
1 از قضا دور چرخ کاری کرد شاه اندیشهٔ شکاری کرد
2 شاهبازی گرفت بر سر دست باز گویی به شاخ سرو نشست
3 صفت باز خویش آغاز کرد گفت کین مرغ آسمان‌پرداز
4 گرچه در روز صید فیروزست لیک بر دست من نوآموزست
1 بود کوهی و بوالعجب کوهی کوه دردی و کان اندوهی
2 تیغ بر فرق ماه و مهر زده سنگ بر شیشهٔ سپهر زده
3 دل سختش به عاشقان در جنگ از پی جنگ دامنش پر سنگ
4 تیغ او بس که خلق را کشته شده از کشته گرد او پشته
1 بود شه را کبوتری که فلک نه پری دید مثل او نه ملک
2 در پریدن بلند پایهٔ او چون همای ارجمند سایهٔ او
3 قمری از بهر بندگی کردن پیش او رفته طوق در گردن
4 حلقهٔ چشم باز را کنده زره زر به پایش افگنده
1 شاه تا نامهٔ پدر برخواند نیت شهر کرد و مرکب راند
2 جانب شهر عزم جولان کرد یوسف از مصر میل کنعان کرد
3 سوی آن شاه کشور اقبال خلق رفتند بهر استقبال
4 نازنینان به ناز کوشیدند جامهٔ سرخ و سبز پوشیدند
1 بر سر دست شه کمانی بود که مه نو ازو نشانی بود
2 خم شده همچو ابروی خوبان کرده هر گوشهٔ عالمی قربان
3 همچو ابروی یار در خوی زه لیک در گوشه‌ها فکنده گره
4 چون جوانان به جنگ خو کرده همچو شیران به حمله رو کرده
1 لاله‌زار جهان عجب باغی‌ست که از آن باغ هر نفس داغی‌ست
2 نیست بوی نشاط در گل او محنت‌افزاست صوت بلبل او
3 دهن غنچه‌اش که خندان‌ست دل پرخون دردمندان‌ست
4 هست هر برگ و شاخ در چمنش تن گل‌چهره‌ای و پیرهنش