قطعات حزین لاهیجی

1 عاقلی، رنجه شد از طعن عدو قلت هذا عجبٌ کیف یسوغ

2 راست گر گفته چه رنجی از راست؟ گر دروغ است، چه رنجش ز دروغ

1 نمود این سوال از فلاطون یکی ز دشمن چه سان کینه باید کشید؟

2 جوابش چنین داد، روشن روان به فضلی که گردد تو را بر مزید

1 ای دل، به قدر خواهش، در چشم خلق خواری آری به قدر حاجت، طالب ذلیل باشد

2 یک قطره آبرو را، نتوان به زندگی داد لب تشنه جان سپارم،گر سلسبیل باشد

3 آزادی دو عالم، در قطع آرزوهاست این نکته رهروان را، یارب دلیل باشد

1 هر روز کز سرور تو ای شاه بگذرد روزی مرا هم از غم جانکاه بگذرد

2 آخر، نه راحت تو بماند نه محنتم این هر دو، چون نسیم سحرگاه بگذرد

3 بر هر که هست، چون خوش و ناخوش، گذشتنی است خرّم کسی که با دل آگاه بگذرد

1 در غمکدهٔ جهان ندیدم محروم تر از فقیر جاهل

2 از فقر، ندیده کام دنیا هم آخرتش ز جهل، باطل

1 چارپایی شنیده ام مرده است از امیرکبیر، طال بقاه

2 چون که سنجیدم این سخن، گفتم غلط افتاده است در افواه

3 بعد خویش، آن که چون امیر گذاشت کی وجودش شود به مرگ، تباه

4 خلف آن را که هست، خود باقی است خرد آمد برین حدیث گواه

1 گفت یاری، حزین بی دل را خلق را در فساد می بینم

2 همه مست شراب کبر و حسد همه غرق عناد می ببنم

3 وه چه آمد چه شد که نیکان را بدتر از قوم عاد می بینم؟

4 گفتم ای دوست، ترک عربده کن در تغافل، سداد می بینم

1 غیر آزاده خاطری که بود برتر از چرخ و انجمش، پایه

2 باقیان، زیر آسمان هستند همچو در زیر ماکیان خایه

3 گر سر از بیضه برکند، باشد مادرش طبع و مرکزش دایه

4 همه از طفلکی، سبک تمکین همه در ناکسی، گران مایه

1 ایّام، گرسنه اژدهایی ست کاو راست نواله، مغز آدم

2 گشته ست به خون مردمی سرخ این اشقر دیوزاد را، دم

3 این تیشهٔ نخل میوه افشان نگذاشت به ریشهٔ وفا، نم

4 ابنای زمان به رتبه پیش اند از ابن زیاد و ابن ملجم

1 پرسید دوش ساده دلی از من این سخن با سینهٔ پرآتش و با دیدهٔ پرآب

2 کاندر زمانه هر چه بود، نیست بی سبب خواه آشکار جلوه کند، خواه در حجاب

3 این معنی ازکجا زده سر، در تعجبم کابنای هند، جملگی از شیخ تا به شاب

4 یکباره، بعد حادثهٔ جان گسل که شد از التهاب آتش آن، سینهها کباب