شق کرده ایم پردهٔ پندار از حزین لاهیجی غزل 64
1. شق کرده ایم پردهٔ پندار خویش را
بی پرده دیده ایم رخ یار خویش را
به خون خلق دادی دست تیغ سرگرانت از حزین لاهیجی غزل 65
1. به خون خلق دادی دست تیغ سرگرانت را
بنازم زور بازوی نگاه ناتوانت را
عشقت آمیخت به دل درد فراوانی از حزین لاهیجی غزل 66
1. عشقت آمیخت به دل درد فراوانی را
ریخت در پیرهنم، خار بیابانی را
تا عشق تو دلرباست ما را از حزین لاهیجی غزل 67
1. تا عشق تو دلرباست ما را
بیداد تو جانفزاست ما را
شتابان از جهان چون برق رفتن از حزین لاهیجی غزل 68
1. شتابان از جهان چون برق رفتن خوش بود ما را
که از داغ عزیزان نعل بر آتش بود ما را
رخصت آشتی مده، غمزهٔ غم از حزین لاهیجی غزل 69
1. رخصت آشتی مده، غمزهٔ غم زدای را
مهر زبان دل مکن، نرگس سرمه سای را
نهفته ام به خموشی خیال روی از حزین لاهیجی غزل 70
1. نهفته ام به خموشی خیال روی تو را
مباد کز نفسم بشنوند بوی تو را
خوشا روزی که صحرای جدایی از حزین لاهیجی غزل 71
1. خوشا روزی که صحرای جدایی طی شود ما را
غزال وحشی دل، خضر فرخ پی شود ما را
نمی فتد به دل، از محشر اضطراب از حزین لاهیجی غزل 72
1. نمی فتد به دل، از محشر اضطراب مرا
به زیر سایهٔ تیغ تو، برده خواب مرا
ز عشق، شور جنون شد، یک از از حزین لاهیجی غزل 73
1. ز عشق، شور جنون شد، یک از هزار مرا
سواد سنبل خط، شد سیه بهار مرا
تا فکند از نظرآن سروسرافراز از حزین لاهیجی غزل 74
1. تا فکند از نظرآن سروسرافراز مرا
شده هر شاخ گلی، چنگل شهباز مرا
پسند بت نکند برهمن سپاس از حزین لاهیجی غزل 75
1. پسند بت نکند برهمن سپاس مرا
چه سان فرشته کند گوش، التماس مرا؟