غزلیات حزین لاهیجی

1 وفاپیشگان، دوستداران خدا را بگویید آن یار دیر آشنا را

2 که بیگانگی تا کی و چند، ظالم؟ چه شد مهربانی، چه آمد وفا را؟

3 شگفته ست رنگین بهار سرشکم ببین در برم، اشک گلگون قبا را

4 قدم رنجه فرما و بنشین به چشمم گره باز کن ابروی دلگشا را

1 به آب از آتش می داده ام خاک مصلّا را به باد، از نالهٔ نی دادهام، ناموس تقوا را

2 جبین را سجده فرسای در پیر مغان کردم به بام کعبهٔ دل می زنم، ناقوس ترسا را

3 برهمن زادهٔ زنّاربندی برده ایمانم که سودا می کنم باکفر زلفش دبن و دنیا را

4 نه ماضی هست پیش من نه مستقبل، خوشا حالم یکی از قطع خواهش کرده ام، امروز و فردا را

1 رنگینی دکّان شود آن چشم سیه را از خونم اگر غازه دهد، تیغ نگه را

2 آن غالیه گون خال، ندانم به چه تقصیر در نیل کشد اختر این بخت سیه را؟

3 یک تشنه جگر را به زنخدان تو ره نیست خضر خط سبز است که دارد سر چه را

4 امروز زمین، زیر پی لشکر حسن است بر طرف بناگوش ببین گرد سپه را

1 رخصت آشتی مده، غمزهٔ غم زدای را مهر زبان دل مکن، نرگس سرمه سای را

2 چند نگاه تلخ تو، زهر کند به ساغرم چاشنی تبسّمی، لعل کرشمه زای را

3 رفته چه فتنه ها ز تو بر سر عقل و دین من باز به تاب داده ای، طرّهٔ مشکسای را

4 دل شودت ز غصه خون، گرچه ز سنگ خاره است آن نکنی که سرکنم، گریهٔ های های را

1 هرگز نرسد رشحهٔ کامی به لب ما گردون کر و لال است زبان طلب ما

2 ما همره بختیم و تو همسایه خورشید ساکن نتوان کرد به کافور، تب ما

3 با عشق چه سازد خنکیهای تو زاهد؟ ای زلف، مزن بیهده پهلو به شب ما

4 ای عقل فرومایه، به اندازه قدم نه ما بندهٔ عشقیم، نگهدار ادب ما

1 درین دریای بی پایان، درین طوفان شورافزا دل افکندیم، بسم الله مجریها و مرسیها

2 مگر این بحر بی پایان، حریف درد دل گردد که دارد در جگر دریای آتش، حرص استسقا

3 ز راه فیض، نتوان دیدهٔ امّید پوشیدن که باشد کاروان مصر، بوی پیرهن کالا

4 نکونامان، سر شوریده ای دارم به ننگ اندر غم آشامان، دل دریاکشی دارم نهنگ آسا

1 از فیض ریزش مژه، تر شد دماغ ما افتاد سایهٔ رگ ابری به باغ ما

2 خودکامیی ز تلخی دشنام داشتیم شیرین تبسّمی نمکی زد به داغ ما

3 ما گر فسرده ایم صبا را چه می شود؟ ره گم نکرده بوی گلی، تا دماغ ما

4 دستش به داغ عشق، همان دور از آتش است پروانه ای که خویش نزد بر چراغ ما

1 ستم، از ملک دل بیرون کند فرمانروایان را ستمگر دشمن بیگانه سازد، آشنایان را

2 نماید دور بر کاهل قدم، نزدیکی منزل ره خوابیده ای در پیش باشد، خفته پایان را

3 نمی گردد به مردم قدر مرد و مردمی روشن به نامردان بیفتد کار اگر، مرد آزمایان را

4 کلید از چاره سازی، بستگی هرگز نمی بیند نمی افتد گره در کار خود، مشکل گشایان را

1 بیابان مرگ حسرت کرده ای مشت غبارم را به باد دامنی روشن نما، شمع مزارم را

2 نمی آید به لب افسانهٔ بخت سیاه من نگاه سرمه سایی، تیره دارد روزگارم را

3 نگاهی کن که فارغ گردم از درد سر هستی بیا ساقی به یک پیمانه می بشکن خمارم را

4 درین بستان سرا از سرد مهری، چون گل رعنا خزان رنگ زردی در میان دارد بهارم را

1 از چاره عاجزم مژه اشکبار را ساکن چه سان کنم؟ رگ ابر بهار را

2 نتوان ستردن از دل خون گشته داغ عشق ناخن عبث مزن، جگر لاله زار را

3 دایم شمرده از دل روشن ضمیر خوبش چون صبح می کشم نفس بی غبار را

4 دل در کفن، ز شوخی مژگان کافری آورده در تَپش، رگ سنگ مزار را