ودیعة البدیعه در مثنویات حزین لاهیجی

1 فی الوجود الّذی هو المالک از ازل تا ابد بود هالک

2 غیر هستی که والی قدم است هر چه هستش گمان کنی عدم است

3 ذات هستی ست هست و دیگر هیچ چون زِه افتاده ای به پیچا پیچ

4 هر چه دارد نمود، بود دل است جلوه آرایی از شهود دل است

1 حق ز ادراک خلق مستور است از مقام مقربان دور است

2 خلق یک ذره است از ایجادش متقوّم به فیض امدادش

3 ذره کی ظرف انبساط شود؟ حق محیط است، کی محاط شود؟

4 هست قائم به ذات، عز و جل با خدا، ممکنات را چه محل؟

1 صورت از عارض است بر مرآت نیست تبدیلی از جمیع جهات

2 در بر آیینه راکه صورت اوست حس گمان می برد که عارض روست

3 لیک داند خرد که عارض نیست این اثر هم به فرض فارض نیست

4 نیست قائم به سطح آینه آن نه به عمق وی آن کند سریان

1 پس نماید عروج را آهنگ آن نخستین که می پذیرد رنگ

2 اسم و نامش ز جمع اسما شد جامع صورت و هیولا شد

3 می شود، چون سترد داغ کلف متشخّص به صورت اشرف

4 اغتذا و نمو پدید آید آن تخصص چو بر مزید آید

1 هستی بر مقیدات از حق بی مقیّد نمی شود مطلق

2 از دو جانب فتاده استلزام حاجت از یک طرف بود به دوام

3 واجب از ممکن است مستغنی بی نیاز است و احتیاجی نی

4 خاصه ممکن افتقار بود او ز هر سلک و هر شمار بود

1 ای خدای بلندی و پستی شاهد هوشیاری و مستی

2 مطرب ناله های سیر آهنگ نفس بی خروش سینهٔ چنگ

3 زخمهٔ تار آه دردآلود غازهٔ داغ سینه های کبود

4 بادهٔ ساغر تهی دستان به نوای تو می زنم دستان

1 سرور آگهان هر دو سرا خفته گفته ست خلق دنیا را

2 بهر بیداری است کوس رحیل خفتگانند سالکان سبیل

3 چون گرانخواب را کنی بیدار لازم افتد تبدّل اطوار

4 روح باشد چو تیغ و جسم غلاف خفته پیچیده خویش را به لحاف

1 بسته بودم زبان ولی ناچار وحدتش را همی کنم اظهار

2 خامشی نیست بی سبب ما را حرف، تبخاله شد به لب ما را

3 بحر معنی ست نیک تازه و ژرف چه از آن گنجدم به ساغر حرف

4 لفظها تخته ای ست طوفانی تو چه در تخته، بحر گنجانی

1 کلّ ما فی الوجود لیس سواه وحده لا اله الّا الله

2 دیده گر مغز بیند و گر پوست رقم آفریدگاری اوست

3 شجر طور هستی، انسان شد جلوه گاه جمال سبحان شد

4 آن شجر را زبان چو بار آمد وقت توحید کردگار آمد

1 ای رخت در نقاب اسمایی عین پنهان و محض پیدایی

2 ای ظهورت منزّه از تأویل وی بطونت مقدس از تعطیل

3 من و ما شبهه های تحصیل است موج آب روان تنزیل است

4 با کَرَم های بی نهایت تو قطره، بحری ست از عنایت تو