ودیعة البدیعه در مثنویات حزین لاهیجی
1 ز ابتدای حدوث خود انسان تا به هنگام رفتنش ز جهان
2 حرکات طبیعتش باشد انتقالات فطرتش باشد
3 شد به هر صورتی که بزم آرا لَم یَزل ینتقل الی الاُخرا
4 به همین بعد رحلت از دنیا به صراط خود است، رَه پیما
1 آخرت جنّت است یا نار است کشته ات یا گل است یا خار است
2 دو بود هر یکی ز جنّت و نار گر که اهل حقیقتی هش دار
3 آنچه معقول از جنان باشد آن بهشت مقربان باشد
4 حظّ عقلی که بعد ازین دنیاست جاودان جنت ذوی القرباست
1 کامل افتد چو جوهر انسان با نبی و ولی بود به عیان
2 در نبوت دو اعتبارستی هم ولایت بر آن مدارستی
3 یکی اطلاق دان دگر تقیید علم خاص است و اصطلاح جدید
4 مطلق آن، حقیقی ازلی ست عالم السر بر خفی و جلیست
1 سبب اختلاف در ادیان حسد است و عداوت و طغیان
2 طلب سروریست هم ز اسباب که جهانی از این تب است به تاب
3 جهل، پیوسته در هوای دگر عصبیّت بود بلای دگر
4 بی خرد راست رسم و آیینی کرد مجهول خویش را دینی
1 مهبط وحی، مصطفی فرمود که مرا پیر کرد سورهٔ هود
2 این اشارت به امر فاَستَقِم است هر چه دانی صعوبت تو کم است
3 کان صراطی ست، تیز تر از تیغ هر که لرزد، خورد فسوس و دریغ
4 عنق اللیل زلتش باشد لهب النّار حدّتش باشد
1 چونکه ایمان و کفر اقسام است دانش جمله شرط اسلام است
2 کفر را چون مراتب است بسی نرسیدهست بی شناخت کسی
3 مؤمن خاص، او تواند بود کز دل انواع کفر، جمله زدود
4 کفر و ایمان به شرع و منساق است متقابل به شرط اطلاق است
1 ذکر مستضعفین در استثنا شاهد است و به مدعاست گوا
2 چون هدایت میسّرش نشود خضر توفیق، رهبرش نشود
3 کار آن کس حواله با کرم است روز عدل است و معدلت حَکَم است
4 و آنکه او را رسیده باشد شرع شده آگه ز دین، چه اصل و چه فرع
1 هست بر فسق، حمل کفر سزای ترک حج را شمرده کفر، خدای
2 کفر هم در کلام مصطفوی شده مُسند، به فاسقان غوی
3 چون که این چاره شد تو را معلوم می شود استفاده از مفهوم
4 که اگر مطلبی ز شرع محیط می نداند کسی به جهل بسیط
1 ای نوازندهٔ دل رنجور از تو هر داغ، یک نمکدان شور
2 اضطراب از دلم تراشد زنگ از خروش دلم خراشد، سنگ
3 رگ جان، تار ارغنون از توست خرد آشفتهٔ جنون از توست
4 خانه سوز دل غم اندیشان نمک سینهٔ جگرریشان
1 سر همّت فشانیی که بجاست دامن افشاندن از دنی دنیاست
2 پارسایی، عماد ایمان است پاکبازی قمار مردان است
3 ناکس است آنکه امّت دنیاست دل ناکس، کلوخ استنجاست
4 دل نبندد به این سرای سپنج داده پیش از تو، رفتگان را رنج