رباعیات در دیوان اشعار سید حسن غزنوی

1 خورشید همی سجده برد قد ترا در نتوان یافت حسن بیحد ترا

2 بخرام بتا که سرو آزاد چمن ناگه خط بندگی دهد قد ترا

1 ای چشم من از نقش رخت دفتر آب آورده غمت راز دلم برسر آب

2 من سوخته ام تو آب داری آری جان را از فراتش بود و گل بر آب؟

1 از زلف تو دل برون گرفتم مطلب آسان تر صلح چون گرفتم مطلب

2 گر هست امیدت که خوری آبی خوش رنج دل من که خون گرفتم مطلب

1 کردست مرا زمانه در تاب امشب حیران شده میطپم چو سیماب امشب

2 بادیده ندارم سخن خواب امشب کز آتش من می بچکد آب امشب

1 آی آینه جود مصور دستت وز چشمه خورشید سخی تر دستت

2 شد روزی خلق را گذر در دستت تا چشم همه جهان بود بر دستت

1 از جود تو برد ابر بر گردون رخت وز عدل تو تاج یافت پنداری بخت

2 زان سنگ اندازان چو باز رفتی بر تخت در بارید ابر و سیم پاشید درخت

1 از زلف تو باد گل سواری آموخت وز خط تو مشک مه نگاری آموخت

2 جان از سخنت بزرگواری آموخت وهم از دهن تو خرده کاری آموخت

1 افسوس که آن جان جهانم بفروخت نخریده هنوز در زمانم بفروخت

2 پیش که توان گفت که بی عیب و هنر ارزان بخرید و رایگانم بفروخت

1 هر کیسه که بر وفاش جان از دل دوخت بدرید و به آتش جفا پاک بسوخت

2 در غصه آنم که کنون گویندش بیش از همه رایگانم از هیچ فروخت

1 دل گرچه ز هجرت سپر تیر بلاست تن گر چه ز اندوه تو چون موی بکاست

2 تا از تو مرا هنوز امید وفاست از من تو بدان که هیچ کج ناید راست