رباعیات در دیوان اشعار مجد همگر

1 آنم که چو جان بپرورم مردم را گر دست رسد به جان خرم مردم را

2 ای حور و پری نه دیوم از من مگریز من آدمیم نمی خورم مردم را

1 لطف تو چو کرد حلقه درگوش مرا از راه کرم مکن فراموش مرا

2 یا پیش خودم همچو غلامان می دار یا مکرمتی نمای و بفروش مرا

1 ای دوست مشو سبغه زبون گیران را شیری تو مباش سخره نخجیران را

2 گر می خواهی که همچو من پیر شوی مازار به قول مفسدان پیران را

1 بر ره بگماشت دوش مه پرتو را تا کرد ز من نهفته ماه نو را

2 تاکی در و بام یار گیرد بر من یارب تو گرفتار کن این شب رو را

1 یکدم برم آرید بت خوشخو را آن ماهرخ صنوبر نیکو را

2 از تلخی صبرم آرزو شیرین است شیرین جهان اوست بیارید او را

1 از من همه مهر آمد و انصاف و وفا وز تو همه کینه زاد وبیداد و جفا

2 مااطلب منک یا فوادی قودی وکلت به من هو حسبی و کفا

1 گرچه نفسی نزد وصالت با ما پیوند نمی جست جمالت با ما

2 در دوری خدمت تو شبهای دراز تقصیر نمی کند خیالت با ما

1 تا باز گرفتی رخ چون ماه از ما پی بازگرفت عقل گمراه از ما

2 بر بستر آرزو به شبهای دراز یک یاد رخ تست و دو صد آه از ما

1 دیدم شب و روز رنج و بیداری‌ها تا در تو رسیده‌ام به دشواری‌ها

2 ای ذات پسندیده تو حق عزیز مپسند مرا بدین چنین خواری‌ها

1 گفتار مبر ز گوشم ای در خوشاب دیدار مبر ز چشمم ای عالمتاب

2 کایام چنان کند که ما را پس ازین گفتار بود به پیک و دیدار به خواب