تا لعل تو از تنگ شکر بار نگیرد از مجد همگر قصیده 13
1. تا لعل تو از تنگ شکر بار نگیرد
دل از غم آن لعل شکر بار نگیرد
نهادم از بن هر موی بر کشد فریاد از مجد همگر قصیده 14
1. نهادم از بن هر موی بر کشد فریاد
ز دوستان که زمن شان همی نیاید یاد
دگر چه چاره کنم عشق باز لشکر از مجد همگر قصیده 15
1. دگر چه چاره کنم عشق باز لشکر کرد
به تیغ قهر دل خسته را مسخر کرد
به جان بریم ترا سجده تا به از مجد همگر قصیده 16
1. به جان بریم ترا سجده تا به سر چه رسد
نثار پای تو سرهاست تا به زرچه رسد
خبر دهید مرا کآن پسر خبر دارد از مجد همگر قصیده 17
1. خبر دهید مرا کآن پسر خبر دارد
که کار من زغمش روی در خطر دارد
جهان مسخر حکم خدایگانی باد از مجد همگر قصیده 18
1. جهان مسخر حکم خدایگانی باد
هزار سالت درملک زندگانی باد
نه چرخم می دهد کام ونه اختر از مجد همگر قصیده 19
1. نه چرخم می دهد کام ونه اختر
نه دل می گرددم رام ونه دلبر
چنین شنیدم از آیندگان فصل از مجد همگر قصیده 20
1. چنین شنیدم از آیندگان فصل بهار
که کاروان صبا می رسد ز حد تتار
به وقت صبح نشیند کسی چنین از مجد همگر قصیده 21
1. به وقت صبح نشیند کسی چنین بیکار
مخسب ساقی و برخیز جان باده بیار
حذرای عاقلان غافل وار از مجد همگر قصیده 22
1. حذرای عاقلان غافل وار
حذر ای جاهلان غفلت کار
ای جمال تو رونق گلزار از مجد همگر قصیده 23
1. ای جمال تو رونق گلزار
بنده زلف تو نسیم بهار