قصاید در دیوان اشعار مجد همگر

1 دلا منال به درد از غراب گرد نعیب که روز هجر نعیب از غراب نیست غریب

2 زیار نال و رقیبش که سوز و ناله من ز جور یار و رقیب است نز غراب و نعیب

3 اگر بتافتمی سر ز جستجوی وصال ملامتم نرسیدی به گفتگوی رقیب

4 دل شهید مرا تیغ و تیر ایشان کشت به تیغ خشم رقیب و به تیر چشم حبیب

1 تو را چو در همه عالم به حسن یکتانیست ازان به حال منت هیچگونه پروا نیست

2 تو را به ماه درخشنده نسبتی نکنم که ماه را رخ گلگون و چشم شهلا نیست

3 غریب نیست که روی تورشک خورشید است عجب تر آنکه دهانت چو ذره پیدا نیست

4 ز بس کز آتش عشقت همی پزم سودا به رنگ آب دو چشمم شراب حمرا نیست

1 چو عکس روی تو پرتو بر آسمان انداخت زمانه را به دو خورشید در گمان انداخت

2 جهان ز زحمت تاریکی شب ایمن شد چو آفتاب رخت سایه بر جهان انداخت

3 فزود رونق بستان عارضت کامسال بنفشه سایه بر اطراف ارغوان انداخت

4 چگونه یابم با داغ فرقت تو قرار که سوز آن شررم در میان جان انداخت

1 تا لعل تو از تنگ شکر بار نگیرد دل از غم آن لعل شکر بار نگیرد

2 در جام لبان چاشنی از قند فکندی تا لعل لبت تلخی گفتار نگیرد

3 من بر سمن و سنبل تو زار نگردم گر سنبل تو طرف سمنزار نگیرد

4 از آتش دل گرد رخت راه ببندم تا گرد گلستان رخت خار نگیرد

1 تا بر گلت ز سبزه نگهبان نشسته است صد گونه داغ بر دل حیران نشسته است

2 گوئی که طوطی ئیست که جویای شکر است خوش بر کنار آن شکرستان نشسته است

3 جانم فدای آن خط سبزت که چون خضر خوش بر کنار چشمه حیوان نشسته است

4 هندوی آن خط و رخ خوبم که گوئیا گردی ز مشک بر گل خندان نشسته است

1 تا شاه نیک عهد سر تخت جم گرفت گیتی ز عهد کسری افسانه کم گرفت

2 از داد پشت ملک سلیمان چو گشت راست روی زمین طراوت باغ ارم گرفت

3 رفعت نگر که پایه دین عرب بیافت رونق ببین که عرصه ملک عجم گرفت

4 آن شد که باز در جان یاد از تذروکرد وان شد که گرگ در دل یاد غنم گرفت

1 تا دورم از جمال و رخ روح پرورت بیخواب و بیخورم ز غم روی چون خورت

2 زنهار تا گمان نبری کز تو خالیم دل نزد تست گرچه به تن دورم از برت

3 مندیش کز غم تو دل آزار گشته ام یا نیز نیستم به دل و روح چاکرت

4 گرپیش شمع روی تو ره باشدم شبی پروانه وار جان بسپارم برابرت

1 زهی خواجه صدر انجام غلامت خهی خسرو چرخ دراهتمامت

2 تو دستور شرقی و مغرب به حکمت تو مشهور غربی و مشرق مقامت

3 کشیده به حد جنوب است خیلت رسیده به قطب شمالی خیامت

4 ازین سقف نیلی لقب باش صاحب زر افشانده بر گیتی از جود عامت

1 گویی که آن زمان که مرا آفریده‌اند با عشق روح در جسد من دمیده‌اند

2 در وقت آفرینش من شخص من مگر از خون مهر و نطفه عشق آفریده‌اند

3 یا خود محرران صنایع به کلک عشق با مهر مادرانه مرا خوابنیده‌اند

4 تا پروریده شد دل من در هوای عشق بر بر مرا به شیر و شکر پروریده‌اند

1 جهان به کام شود عشق کامران ترا فلک غلام شود حسن جاودان ترا

2 مدار فخر بود بهر او که مهر فلک ستاید این دل با مهر تو امان ترا

3 سپهر پیر کند همچو سرو سرسبزی چو حسن جلوه دهد سرو نوجوان ترا

4 خرد سجود کند صورت جمالت را روان نماز برد قامت روان ترا