به خود مشغول می‌گردم از عبدالقادر گیلانی غزل 61
1. به خود مشغول می‌گردم که از خود یار می‌جویم
گهی در دل گهی در سینه افگار می‌جویم
ما به جنّت از برای از عبدالقادر گیلانی غزل 62
1. ما به جنّت از برای کار دیگر می‌رویم
نه تفرّج کردن طوبی و کوثر می‌رویم
کاسه سر شد سفال و دیده از عبدالقادر گیلانی غزل 63
1. کاسه سر شد سفال و دیده گریان همان
تن به کویت خاک گشته ناله و افغان همان
من که هستم زنده دور از عبدالقادر گیلانی غزل 64
1. من که هستم زنده دور از دلربای خویشتن
گر برفتم می کشد بازم به جای خویشتن
مجالی کی بود با تو از عبدالقادر گیلانی غزل 65
1. مجالی کی بود با تو حدیث خویشتن گفتن
که پیش چون تو بدخوئی نمی آرم سخن گفتن
نه چندانی گنه کارم از عبدالقادر گیلانی غزل 66
1. نه چندانی گنه کارم که شرح آن توان دادن
خداوندا بروی من نیاری وقت جان دادن
ندارم گرچه آن دیده از عبدالقادر گیلانی غزل 67
1. ندارم گرچه آن دیده که بینم درجمال تو
نیم نومید چون عمرم گذشت اندرخیال تو
گر تو طلبی داری ، بیداری از عبدالقادر گیلانی غزل 68
1. گر تو طلبی داری ، بیداری شب‌ها کو
با ذکر خدا بودن در خلوت تنها کو
افسر شاهی نخواهم از عبدالقادر گیلانی غزل 69
1. افسر شاهی نخواهم خاک پای یار کو
بال گو بشکن هما، آن سایه دیوار کو
من کیم رسوای شهر و از عبدالقادر گیلانی غزل 70
1. من کیم رسوای شهر و عاشق دیوانه‌ای
آشنا با هر غمی وز خویشتن بیگانه‌ای
گر دل غم پرور ما غمگساری از عبدالقادر گیلانی غزل 71
1. گر دل غم پرور ما غمگساری داشتی
با بلا خوش بودی و در غم قراری داشتی