عبدالقادر گیلانی

عاشقان ، در دوجهان ما را بس است این نام و ننگ

عاشق سوزان کند در دوزخ ار یک دم درنگ

رفت از او موسی ز هوش و پاره پاره گشت سنگ

کاو رفیق و مونس او بود در بطن نهنگ

از مسلمانان شهر مصر و کفار فرنگ

یک طرف آن میوه ها را چیده اندر تنگ تنگ

گو برو آئینه دل را بزن صیقل ز زنگ

زانکه هر مردی نیاید پیش صف در روز جنگ

آن به دست کیست بنگر اندر آنکس زن تو چنگ

از دل مجروح نی بشنو تو نی از نای و چنگ

کو خمار باده دارد نیست او مخمور بنگ

کم نشد مستیّ آن می از دل او هیچ رنگ