گر دونان را دست عطا می‌بودی از قدسی مشهدی رباعی 588
1. گر دونان را دست عطا می‌بودی
وین فرض محال هم روا می‌بودی
ای دل، ستم و جفای مردم دیدی؟ از قدسی مشهدی رباعی 589
1. ای دل، ستم و جفای مردم دیدی؟
در آینه‌ات صفای مردم دیدی؟
با آن که خبر ز حال زارم داری از قدسی مشهدی رباعی 590
1. با آن که خبر ز حال زارم داری
سویم نگذاری قدم از پرکاری
ای غم نتوان گرفت هر دم یاری از قدسی مشهدی رباعی 591
1. ای غم نتوان گرفت هر دم یاری
چون شعله مباش گرم با هر خاری
گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری از قدسی مشهدی رباعی 592
1. گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری
دارم سخنی گوش به من گر داری
از عالم اگر عمل نیاید باری از قدسی مشهدی رباعی 593
1. از عالم اگر عمل نیاید باری
عبرت گیرند خلق ازو بسیاری
از عشق بگو مقاله‌ای گر داری از قدسی مشهدی رباعی 594
1. از عشق بگو مقاله‌ای گر داری
در دل مگذار ناله‌ای گر داری
در دست، ز صلح کل پشیزی داری از قدسی مشهدی رباعی 595
1. در دست، ز صلح کل پشیزی داری
بی‌چیز، به خود گمان چیزی داری
ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری از قدسی مشهدی رباعی 596
1. ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری
هر رنگ بری دلم، دگر گون آری
این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری از قدسی مشهدی رباعی 597
1. این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری
مشکل که نجات بخشدت از دوری
پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری از قدسی مشهدی رباعی 598
1. پُر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری
پای غلط از چون و چرایی نخوری
خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری از قدسی مشهدی رباعی 599
1. خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری
چون روح، مرا قرار در تن گیری