دل گر لمعات اختر خود داند از قدسی مشهدی رباعی 265
1. دل گر لمعات اختر خود داند
کی مهر بتان را هنر خود داند
...
از اهل ستم چه در جهان می‌ماند؟ از قدسی مشهدی رباعی 266
1. از اهل ستم چه در جهان می‌ماند؟
جز بدعتشان که جاودان می‌ماند
...
روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند از قدسی مشهدی رباعی 267
1. روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند
از چشم، خواص ادب انداخته‌اند
...
تا گرد رمد به دیده‌ام از قدسی مشهدی رباعی 268
1. تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند
چون لاله به خون دو چشمم آمیخته‌اند
...
قومی که محض نام انسان از قدسی مشهدی رباعی 269
1. قومی که محض نام انسان شده‌اند
مشغول به جسم و غافل از جان شده‌اند
...
قدسی شب وصل، دل در امّید از قدسی مشهدی رباعی 270
1. قدسی شب وصل، دل در امّید ببند
وز دود جگر، روزن خورشید ببند
...
بر سینه خود به عاریت نیش از قدسی مشهدی رباعی 271
1. بر سینه خود به عاریت نیش مبند
الماس به دل بیشتر از ریش مبند
...
بی‌دردی و بی‌غمی به هم از قدسی مشهدی رباعی 272
1. بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند
تا سلسله اشک مرا بگسستند
...
چون برق مباش دشمن کشتی از قدسی مشهدی رباعی 273
1. چون برق مباش دشمن کشتی چند
چون زلزله، بند مگسل از خشتی چند
...
دنیا چه بود، هیچ و در او از قدسی مشهدی رباعی 274
1. دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند
زین مرحله دورتر نشین، کوچی چند
...
عریان ز لباس معرفت عوری از قدسی مشهدی رباعی 275
1. عریان ز لباس معرفت عوری چند
دارند چه حال، زنده در گوری چند
...
آنها که دم از گلشن اسرار از قدسی مشهدی رباعی 276
1. آنها که دم از گلشن اسرار زدند
این نغمه به گوش هر گرفتار زدند:
...