رباعیات در دیوان اشعار قطران تبریزی

1 ای وصل و هوای مهر تو بس ما را مهر تو بفرساید ازین پس ما را

2 پرهیز بس از مردم ناکس ما را طعنه نزند بدین سخن کس ما را

1 چون بنوازد به پیش من زیر کیا مدهوش کنم همه دلم زیر کیا

2 ای تن تو نزار و زار چون زیر کیا باریک تر از تو در جهان زیر کیا؟

1 با روی تو دی ماه بهار است مرا وز دو لب تو شکر شکار است مرا

2 تا ایزد پشت و بخت یار است مرا جز با می و معشوق چه کار است مرا

1 بسپرد بپای ناکسان دهر مرا تا کرد مجال یادشان قهر مرا

2 با دیدن تو نوش شود زهر مرا ور نه نبری جای در این شهر مرا

1 من خفته بدم دوش دل از یار جدا بر بالینم رسته یکی شاخ گیا

2 بیخش غم و درد و حسرت و بار بلا از هر سه بلا جان و دلم گشته ملا

1 مادر چو بزاد آن بدعا خواسته را کرده است نشان آن مه پیراسته را

2 خالیست میان آن مه ناکاسته را گر مهر نهد کسی چنین خواسته را

1 ای شاه چو کردگار بگشاد ترا در ملک بقای جاودان داد ترا

2 سلطان که بنیکوئی کند یاد ترا منشور بامر او فرستاد ترا

1 ای نوش لب و لاله رخ و سیم قفا کردی دو رخم برنگ چون زر صفا

2 گر تو ننموده ای مرا مهر و وفا چندین نکشیدمی بدین شهر جفا

1 یک نیم دلم کلبچه یک نیم کباب یک نیمه در آتش و دگر نیمه در آب

2 مسکین دل من خراب کردی بعذاب اکنون تو همی خراج خواهی ز خراب

1 تافتنه دلم بر آن لب میگونست صبرم کم و عشق هر زمان افزونست

2 گویند برون فتاد رازت چونست چون راز درون بود که دل بیرونست