مقطعات در دیوان اشعار قطران تبریزی

1 بتی بروی چو لاله شکفته بر دیبا تنم اسیر بلا کرد و دل اسیر هوا

2 دلم بصحبت او همچو پشت او شده راست تنم ز فرقت او همچو زلف اوست دو تا

3 بدست دارد تیر و بغمزه دارد تیر ز دست کرده رها و ز غمره کرده رها

4 ز غمزه زد بنشانه ز دست زد بدلم نه آن ز دست خطا شد نه این ز غمزه خطا

1 دلا تا کی همی جوئی منی را چه داری دوست هرزه دشمنی را

2 چرا جوئی وفا از بی وفائی چه کوبی بیهده سرد آهنی را

3 ایا سوسن بناگوشی که داری برشگ خویشتن هر سوسنی را

4 یکی زین برزن ناراه تر شو که بر آتش نشانی برزنی را

1 مرا بی وفا خواند آن بی وفا که هرگز نگوید سخن بی جفا

2 ز من چون رسد بی وفائی بدوست که دشمن نبیند ز من جز وفا

3 ندانم صواب از خطا زین قبل صواب من او را نبیند خطا

4 نیازارد آن را بجان هیچ کس که دل داده باشد مرا در عطا

1 ای همیشه جان بدخواهان فکنده در بلا بر تو بهروزی و پیروزی همیشه مبتلا

2 جز بقول نیک ناید هرگز از لفظت نعم جز بشغل بد نیاید هرگز از قول تو لا

3 آن مخالف را که گیتی در بلا بود از بدش زار بنشاندی و گیتی را رهاندی از بلا

4 گشت چون زهر هلاهل نوش در کام عدو چون شدی در جنگ و گفتی جنگجویان را هلا

1 ای مایه شده دیدن تو روزبهی را بایسته و شایسته بهی را و شهی را

2 از زر و درم کرده تهی گنج ملا را وز مدح و ثنا گرده ملا گنج تهی را

3 شمشیر تو و کلک تو در مجلس و میدان نفع و ضرر آورد بدی را و بهی را

4 مهر تو کند سرو سهی نال نوان را کین تو کند نال نوان سرو سهی را

1 نبود صعبتر از هجر بتان هیچ عذاب که شب و روز جدا دارد از من خور و خواب

2 اندرین گیتی کس یاد نکردی ز گنه گر بدان گیتی چون هجر بدی هیچ عذاب

3 تا غم فرقت آن ماه بمن باز نخورد ظن نبردم که ببد خلق چنین دارد تاب

4 شد خمیده قدم از فرقت آن زلف بخم تافته شد دلم از حسرت آن جعد بتاب

1 اگر به بستان آسیب دید نار از سیب بخانه باز پشیمان شده است از آسیب

2 ز درد سیب بخون در غریق شد دل نار ز شرم نار برنگ عقیق شد رخ سیب

3 می عقیق بران نار و سیب باید خورد ببانک رود و سرود و حدیث ناز و عتیب

4 ز برف کوه شد سیمگون نشیب و فراز ز برگ باغ شده زردگون فراز و نشیب

1 سر و بالایی که دارد بر سر گل مشک ناب آفت دل‌هاست و اندر دیده‌ام چون آفتاب

2 روی رنگینش چو ماه تافته بالای سرو زلف مشکینش چو مشک تافته بر ماهتاب

3 صبر از آن خواهم همی تا عشق او پوشم به صبر خواب از آن خواهم همی تا روی او بینم بخواب

4 هرکه خواهد صحبت خوبان و پیوند بتان همچو من دارد دل پر درد و جان پر عذاب

1 ز اول اردی بهشت گشت جهان چون بهشت از قبل آنکه درد شاه جهان را بهشت

2 ای ملک خوب کار خوب خوی و خصم زشت بادت چندان بقا کاب و گل و شاخ و کشت

3 نامه عمر تو چرخ تا بقیامت نوشت جامه فر تو دهر با کف اقبال رشت

4 یزدان از نور خویش جان و تن تو سرشت تخم نشاط آسمان خود ز برای تو کشت

1 بسرای سپنج مهمان را دل نهادن بممسکی نه رواست

2 زیر خاک اندرونت باید خفت گرچه اکنونت خواب بر دیباست

3 با کسان بودنت چه سود کند که بگور اندرون شدن تنهاست