قصاید در دیوان اشعار قطران تبریزی

1 گر نگار من دو زلف خویش بسپارد بمن مشگ سایم من بکیل و غالیه سایم بمن

2 جان من دائم دژم باشد بسان چشم او زلف او دائم بخم باشد بسان پشت من

3 سنبلست آن زلف و یا زان گرد سنبل سنبله انجمست آن روی و در گل گرد کرده انجمن

4 لاله چون رویش نروید هرگز اندر بوستان سرو چون بالای او هرگز نباشد در چمن

1 کسی کش دل برد دلبر کسی کش جان برد جانان که جانان دارد و دلبر سبک دارد دل و جان آن

2 مرا برگو که جان و دل بجانان دادم و دلبر همم دل رفت و هم دلبر همم جان رفت و هم جانان

3 اگر باز آیدم دلبر نیندیشم بتیر از دل وگر باز آیدم جانان نیندیشم بتیغ از جان

4 چه از طمع سلامت خلق عالم دوستی دارد من از طمع وصال دوست بر دل خوش کنم هجران

1 گشت گیتی چون بهشت از فر ماه فرودین بوستان را کرد پر پیرایه های حور عین

2 بر بهشت بوستان مگزین بهشت آسمان کان بهشت بر گمانست این بهشت بر یقین

3 ابر گوئی کرده غارت تخت بزازان هند باد گوئی کرده غارت طبل عطاران چین

4 کاین بیالاید بعنبر هر زمان روی هوا کان بیاراید بدیبا هر زمان روی زمین

1 گل چو بشکفت زمین گشت پر از آب روان بگل و آب روان تازه بود جان جهان

2 هرکجا چشم زنی هست زمین نرگس زار هرکجا پای نهی هست زمین لاله ستان

3 سبزه را باد پر از عنبر کرده است کنار لاله را ابر پر از لؤلؤ کرده است دهان

4 از هوا در فکند سوی زمین ابر بلند از زمین مشگ برد سوی هوا باد وزان

1 که بست از مشک چندین بند گرد آن گل خندان که چندان کاندر او بند است دل‌ها برده صد چندان

2 نگاری زینت مجلس بتی پیرایه لشکر به مجلس شمع جان‌سوزان به لشکر شاه دلبندان

3 لبش ماننده پسته برش ماننده سوسن به زیر پسته‌اش لؤلؤ بزیر سوسنش سندان

4 اگر عنبر همی‌خواهی به نزد خویش کش زلفش وگر شکر همی‌خواهی لبش با لب بپیوندان

1 لب است آن یا گل حمرا رخست آن یا مه تابان گل آگنده بمروارید و مه در غالیه پنهان

2 کند بر گل همی جولان زره پوشیده زلف او زره پوشیده زیباتر که باشد مرد در جولان

3 اگر نرگس ندیدی برک وی پیکان بهرامی اگر سنبل ندیدی شاخ او سیسنبر و ریحان

4 بنرگس گون و سنبل دار چشم و زلف او بنگر مر آن را همچو ریحان حسن وین را غمزه چون پیکان

1 مجلس است این مگر بهشت برین که بنای بهشت است بر این

2 پیکر بومش از بدایع روم نقش دیوارش از صنایع چین

3 این ز دلها همی زداید زنگ وان ز رخها همی رباید چین

4 از بهشت برین گزیده تر است تو بهشت برین بر این مگزین

1 من آن کشیدم و آن دیدم از غم هجران که هیچ آدمئی نیست دیده در دوران

2 کنون وصال همه بر دلم فرامش کرد خوشا وصال بتان خاصه از پس هجران

3 چو من بشادی باز آمدم بلشگرگاه گشاده طبع و گشاده دل و گشاده زبان

4 میان هنوز نبودنم گشاده کامده بود زره بسوی من آن سرو قد و موی میان

1 منم غلام خداوند زلف غالیه گون که هست چون دل من زلف او نوان و نگون

2 ز خون و تف همه روزه دو دیده و دل من یکی به آذر ماند یکی بآذریون

3 ز تاب ماند جانم بآذر برزین ز آب ماند چشمم برود آبسکون

4 چگونه یابد جان من اندر آتش هال چگونه یابد جسمم در آب دیده سکون