ابیات پراکنده در دیوان اشعار قصاب کاشانی

1 چون به کف گیری ز بهر امتحان آیینه را می‌کند نور رخت در جسم جان آیینه را

1 ز من دل برده بود آتش‌عذار تیزمژگانی به صد جلدی برون آوردم از چنگش کباب اما

2 نبوسیده کسی در بندگی غیر از عنان دستش به پایش می‌گذارد دیده را گاهی رکاب اما

3 از آن بی‌خانمان‌ها نیستم قصاب تا دانی به کوی دوست من هم خانه‌ای دارم خراب اما

1 به سوی ما گهی دلدار می‌آید به جنگ اما نوازش می‌نماید شیشه دل را به سنگ اما

2 ندارد آن نزاکت گل که با یارش کنم نسبت به رخسارش شباهت پاره‌ای دارد به رنگ اما

1 به هر دستی جدا پیمانه‌ای دارد گل رعنا عجایب جلوه مستانه‌ای دارد گل رعنا

2 نشسته همچو مینا غنچه در هر دامن برگش ز حق مگذر عجب میخانه‌ای دارد گل رعنا

3 میان گل‌رخان دست از دو رنگی برنمی‌دارد عجایب طور معشوقانه‌ای دارد گل رعنا

1 دست دل کوته و دامان وصال تو بلند کی در این راه به جایی رسد اندیشه ما

1 سخن خوب است ز اول خاطر کس را نرنجاند که بعد از گفتگو سودی ندارد لب گزیدن‌ها

2 به زیر ابرویش تسلیم شو قصاب و عشرت کن که باشد سایه این تیغ جای واکشیدن‌ها

1 چون قلم روزی که می‌بستم میان خویش را وقف شرح دوستی کردم زبان خویش را

2 گر به خود می‌داشتم دست تسلط در جهان نوبت اول نمی‌دادم امان خویش را

1 هر ذرّه‌ را ز مهر کمندی است در گلو نگذاشته است دام تو یک آفریده را

2 بی‌تابی‌ای که دل کند از عارضت مرنج رحم است این سپند به آتش رسیده را

1 می‌توان ادراک کردن صورت احوال خویش چشم اگر بینا کنی عالم تمام آیینه است

1 ای آب خضر لعل لب یار به از توست وی عمر ابد دیدن دلدار به از توست

2 غمّازی عیب دگران طرز خوشی نیست ای آینه کم لاف که زنگار به از توست

3 مانع نشدی ز آمدن غیر به چشمم رو، ای مژه خار سر دیوار به از توست