ابیات پراکنده در دیوان اشعار قصاب کاشانی

1 دست در زلف مهی باید کرد فکر روز سیهی باید کرد

2 یار من بی‌سروپا خوانده مرا فکر کفش و کلهی باید کرد

1 چه بینا گشته‌ای از بهر عیب دیگران دیدن تو را دادند مژگانی که سرپوش نظر باشد

2 ز چشم افتاده از دل می‌رود رحم است بر حالش مبادا هیچ‌کس یا رب فراموش نظر باشد

1 ای شعله لاف پاکی دامن چه می‌زنی پروانه‌ات همیشه در آغوش می‌کشد

1 تا نیافتد پرتو خورشید بر رخسار گل با خود از دیبای ابری سایه‌بان دارد بهار

2 ناله‌ای کز ابر می‌آید صدای رعد نیست عالم آب است از مستی فغان دارد بهار

1 بی‌تابی دل ساخت مرا چون کف خاکی ویران شود آنجا که بود زلزله بسیار

1 ز دانایی شنیدم گنج در ویرانه می‌باشد بنای خانه دل هر قدر ویران شود بهتر

1 ره خلق دادی به خود جاده باش به این وادی افتادی افتاده باش

1 عین بینایی است چشم از عیب مردم دوختن پرده‌پوشی کن که در این پیرهن بی‌جاست چاک

1 از سینه و دل ما نشنید کس صدایی مردیم از جدایی ای سنگدل کجایی

2 محمل گذشت و لیلی نشنید زاری ما تا گرد کاروان هست ای ناله دست و پایی

3 در مذهب نکویان کفر است چین ابرو چون گل شکفته‌رو باش گر همدم صبایی