رباعیات در دیوان اشعار قاسم انوار

1 ای رفته بپای خود بجایی که مپرس وز دست خودی تو در بلایی که مپرس

2 از مس وجود خود دمی بیرون آی تا راه بری بکیمیایی که مپرس

1 ما را ز عنایتش جمیلست جمال عالم همه تشنه اند و ما آب زلال

2 ما اهل کمالیم وز ما هر نفسی صدگونه تحیتست بر اهل کمال

1 ای جان جهان،جان جهان،دلبرگیل می دل همه روج داروتی دیمی میل

2 سیلاب سرشک قاسم از ابر غمت اندی بشو،که بردگیلان را سیل

1 مستدعیم از حضرت سلطان قدم یک جرعه شراب را که سرتابقدم

2 مستم کند آن چنان که آسوده شوم از قاعده وجود و از رسم عدم

1 گر کافر و مؤمنم،که بر دین توام گر نیک و بدم، بنده مسکین توام

2 گر اخلاصم، خطبه تمکین توام ور فاتحه ام، طفیل آمین توام

1 من بنده شیوه های شیرین توام آشفته طره های مشکین توام

2 گفتی که :بگو:تاچه کسی در ره ما؟ مسکین تو،مسکین تو،مسکین توام

1 هرچند ترا از اهل ایمان دارم در معنی این مسئله برهان دارم

2 گر عشق خدانباشدت در دل و جان من کافرم،ار ترا مسلمان دارم

1 در دل هوس روی نگاری دارم در سر ز می عشق خماری دارم

2 تا زلف و رخ ترا بدیدم شب وروز آشفته دلی و روزگاری دارم

1 آن کس که ز یار خود بریدست منم آن کس که ز زهر غم چشیدست منم

2 آن کس که مراد دل ندیدست منم وآن کس که ز دل بجان رسیدست منم

1 از هر طرفی چهره گشایی،که منم در هر نفسی جلوه گر آیی،که منم

2 با این همه گه گاه غلط می افتم نادان بله روستایی،که منم