غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 خود را همی به نقش طرازی علم کنم تا با تو خوش نشینم و نظاره هم کنم

2 خواهی فراغ خویش بیفزای بر ستم تا در عوض همان قدر از شکوه کم کنم

3 قاتل بهانه جوی و دعا بی اثر بیا کز گریه آبگیری تیغ ستم کنم

4 طفل ست و تندخوی ببینم چه می کند؟ رامم ولی به عربده دانسته رم کنم

1 رشک سخنم چیست؟ نه شهد هوس ست این تلخابه سر جوش گداز نفس ست این

2 ای ناله جگر در شکن دام میفشان سرمایه آرایش چاک قفس ست این

3 مستم، به کنارم خز و تن زن که درین وقت هرگز نشناسم که چه بود و چه کس ست این

4 واعظ سخن از توبه مگو، این که پس از می دست و دهنی آب کشیدیم بس ست این

1 گاهی به چشم دشمن و گاهی در آینه بر کار عیب جویی خویشم هر آینه

2 حیرت نصیب دیده ز بی تابی دل ست سیماب را حقی ست همانا بر آینه

3 تا خود دل که جلوه گه روی یار شد خنجر به خویش می کشد از جوهر آینه

4 باشد که خاکساری ما بردهد فروغ گویی سپرده ایم به روشنگر آینه

1 اگر به شرع سخن در بیان بگردانی ز سوی کعبه رخ کاروان بگردانی

2 به نیم ناز که طرح جهان نو فگنی زمین بگستری و آسمان بگردانی

3 به یک کرشمه که بر گلبن خزان ریزی بهار را به در بوستان بگردانی

4 به خاطری که درآیی به جلوه آرایی بلای ظلمت مرگ از روان بگردانی

1 بدین خوبی خرد گوید که کام دل مخواه از وی نکوروی و نکوکار و نکونام ست آه از وی

2 نگارم ساده و من رند رنگ آمیز رسوایم چه نقش مدعا بندم بدین روی سیاه از وی

3 به موج ناله می روبم غبار از دامن زینش کمین ها دیده ام غافل نیم در صیدگاه از وی

4 جنون رشک را نازم که چون قاصد روان گردد دوم بی خویش و گیرم نامه اندر نیمه راه از وی

1 در بستن تمثال تو حیرت رقمستی بینش که به پرگار گشایی علمستی

2 غم را به تنومندی سهراب گرفتم خود موج می از دشنه رستم چه کمستی؟

3 بیداد بود یکسره هشتن به کمر بر زلفی که ز انبوهی دل خم به خمستی

4 خرسندی دل پرده گشای اثری هست شادم که مرا این همه شادی به غمستی

1 تابم ز دل برد کافرادایی بالا بلندی کوته قبایی

2 از خوی ناخوش دوزخ نهیبی وز روی دلکش مینولقایی

3 در دیرگیری غافل نوازی در زودمیری عاشق ستایی

4 زردشت کیشی آتش پرستی برسم گزاری زمزم سرایی

1 بتی دارم از اهل دل رم گرفته به شوخی دل از خویشتن هم گرفته

2 ز سفاک گفتن چو گل برشکفته درین شیوه خود را مسلم گرفته

3 رگ غمزه از نبش مژگان گشوده سر فتنه در زلف پر خم گرفته

4 به رخساره عرض گلستان ربوده به هنگامه عرض جهنم گرفته

1 سرشک افشانی چشم ترش بین شه خوبان و گنج گوهرش بین

2 ادای دلستانی رفته از یاد هوای جانفشانی در سرش بین

3 به دشت آورده رو سیل ست گویی روا رو در گدایان درش بین

4 صفای تن فزون تر کرده رسوا دل از اندیشه لرزان در برش بین

1 چون زبان‌ها لال و جان‌ها پر ز غوغا کرده‌ای بایدت از خویش پرسید آنچه با ما کرده‌ای

2 گر نه‌ای مشتاق عرض دستگاه حسن خویش جان فدایت دیده را بهر چه بینا کرده‌ای؟

3 هفت دوزخ در نهاد شرمساری مضمرست انتقام است این که با مجرم مدارا کرده‌ای

4 صد گشاد آن را که هم امروز رخ بنموده‌ای مژده باد آن را که محو ذوق فردا کرده‌ای