غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 طاق شد طاقت ز عشقت بر کران خواهم شدن مهربان شو ور نه بر خود مهربان خواهم شدن

2 خار و خس هرگه در آتش سوخت آتش می شود مردم از ذوق لبت چندان که جان خواهم شدن

3 در تبند از تاب رشک طاقت نظاره ام خوش بیا کامشب بهشت دشمنان خواهم شدن

4 محو گشتم در تغافل برنتابم التفات گر به چشمم جا دهی خواب گران خواهم شدن

1 دل زان مژه تیز به یکبار کشیدن دامن به درشتی بود از خار کشیدن

2 دارم سر این رشته بدان سان که ز دیرم تا کعبه توان برد به زنار کشیدن

3 در خلد ز شادی چه رود بر سرم آیا؟ چون کم نشود باده ز بسیار کشیدن

4 حق گویم و نادان به زبانم دهد آزار یارب چه شد آن فتوی بر دار کشیدن؟

1 ای ز ساز زنجیرم در جنون نواگر کن بند گر بدین ذوق ست پاره ای گرانتر کن

2 فیض عیش نوروزی جاودانه خوش باشد روز من ز تاریکی با شبم برابر کن

3 زانچه دل ز هم پاشد، لب چه طرف بربندد یا مجال گفتن ده یا نه گفته باور کن

4 در رسایی سعیم عقده ها پیاپی زن در روانی کارم فتنه ها شناور کن

1 بس که لبریزست ز اندوه تو سر تا پای من ناله می روید چو خار ماهی از اعضای من

2 مست دردم ساز و برگ انتعاشم ناله است بی شکستن برنیاید باده از مینای من

3 فصلی از باب شکست رنگ انشا کرده ام می توان راز درونم خواند از سیمای من

4 رفتم از کار و همان در فکر صحرا گردیم جوهر آیینه زانوست خار پای من

1 رشک سخنم چیست؟ نه شهد هوس ست این تلخابه سر جوش گداز نفس ست این

2 ای ناله جگر در شکن دام میفشان سرمایه آرایش چاک قفس ست این

3 مستم، به کنارم خز و تن زن که درین وقت هرگز نشناسم که چه بود و چه کس ست این

4 واعظ سخن از توبه مگو، این که پس از می دست و دهنی آب کشیدیم بس ست این

1 سرشک افشانی چشم ترش بین شه خوبان و گنج گوهرش بین

2 ادای دلستانی رفته از یاد هوای جانفشانی در سرش بین

3 به دشت آورده رو سیل ست گویی روا رو در گدایان درش بین

4 صفای تن فزون تر کرده رسوا دل از اندیشه لرزان در برش بین

1 بالم به خویش بس که به بند کمند تو مردم گمان کنند که تنگم به بند تو

2 آزادیم نخواهی و ترسم کزین نشاط نالم به خود چنان که نگنجم به بند تو

3 نز خویش ناسپاسی و نز سایه در هراس گویی رسیده ام به دل دردمند تو

4 رنج قضاست همت آسان گذار ما قهر خداست خاطر مشکل پسند تو

1 عرض خود برد که رسوایی ما خیزد ازو فتنه خویی ست ندانم چه بلا خیزد ازو

2 تا ازین بی ادبی قهر تو افزون گردد گله سازی ست که آهنگ دعا خیزد ازو

3 نم اشکی چو به خاکم بفشانی از مهر خاک بالد به خود و مهرگیا خیزد ازو

4 پیش ما دوزخ جاوید بهشت ست بهشت باد آباد دیاری که وفا خیزد ازو

1 دولت به غلط نبود از سعی پشیمان شو کافر نتوانی شد ناچار مسلمان شو

2 از هرزه روان گشتن قلزم نتوان گشتن جویی به خیابان رو سیلی به بیابان شو

3 همخانه به سامان به همجلوه فراوان به در کعبه اقامت کن در بتکده مهمان شو

4 آوازه معنی را بر ساز دبستان زن هنگامه صورت را بازیچه طفلان شو