جلایرنامه قائم مقام فراهانی

که من رفتم ز شرا تا ملایر

همه سرو سهی آزادگان را

که یزدان حافظش بادا ز هر بد

شکسته خطش از درویش یاد ست

به اسب اندازی از رستم زیادست

تفنگ اندازی، و نیزه گذاری است

زندگوئی به هر جائی دلش خواست

به عون حضرت باری تعالی

ز پوشن یک عبا، یک ترمه دارد

کلاهش از عرق گاهی کند گند

مصونا عن جنود البئر والبیت

قرینا بالسعاده و السلامه

وطن در تکیه نوروز دارد

سوای قیمت فرش و مس و ظرف

اروسی های کاغذ کرده خواهند

کلک جفتی به یک صاحبقران است

ز سرما حالتش از سگ بتر شد

ز سرما تا سحر هر شب به لرز است

به فکر کودکان در به در نیست؟

تمامی بی کم و بی کاست گوید

زیاران و رفیقان یاد کرده

به زیر چلچراغ و پای فانوس

پس آن گه داده بر درگاه بوسی

به خادم داده یک باجاقلی و نیم

دو لعلش در سخن تابنده افتاد

ولی عهد ازمحمدشاه راضی است

نه منصب، نه حکومت، خواست هرگز

طمع در ملک همسایه ندارد

یو و اوجار و چوم و گاب دارند

ز سرگین مراعی گشته موجود

ز گاو ماده گاو نر گرفته

زمین شد از سپیدی در سیاهی

که استقبال رکن الدوله آید

گذشته از پل و خندق شتابان

به شوق باغ و بستان پر گشوده

به هر گامی هزاران شکر گوید

برایش کاه و جو بسیار دارد

همه مدحت سراید نعت خواند

که یابد مکنت شرب مدامی؟

به وصل گنج قارونی رسیده،