رباعیات قاآنی

1 از کشت عمل بس است یک خوشه مرا در روی زمین بس است یک گوشه مرا

2 تا چند چو گاو گرد خرمن گردیم چون مرغ بس است دانه‌ای توشه مرا

1 دوشینه فتادم به رهش مست و خراب از نشوهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب

2 دانست که عاشقم ولی می‌پرسید این کیست کجاییست چرا خورده شر‌اب

1 این دل که به شهر عشق سرگشتهٔ تست بیمار و غریب و دربدر گشتهٔ تست

2 برگشتگی بخت و سیه‌روزی او از مژگان سیاه برگشتهٔ تست

1 تا قبلهٔ ابروی تو ای یار کج است محراب دل و قبلهٔ احرار کج است

2 ما جانب قبلهٔ دگر رو نکنیم آن قبله ماست گرچه بسیار کج است

1 ابروی کجت که دل برو مشتاقست محراب شهان و قبلهٔ آفاقست

2 طاقست ولی به دلنشینی جفتست جفتست ولی ز بیقرینی طاقست

1 آراسته جنتی که این روی منست افروخته دوزخی که این خوی منست

2 شمشیر جهانسوز بهادر شه را دزدیده که این کمان ابروی منست

1 آمد مه شوال و مه روزه گذشت و ایام صیام و رنج سی روزه گذشت

2 صد شکر خدا که روزی روزهٔ ما گاهی به غنا و گه به دریوزه گذشت

1 تا دل به برم هوای دلبر دارد افسانهٔ عشق دلبر از بر دارد

2 دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری دل از دلبر چگونه دل بردارد

1 گر چرخ جفا کرد چه می‌باید کرد ور ترک وفا کرد چه می‌باید کرد

2 می‌خواست دلم که بر نشان آید تیر چون تیر خطا کرد چه می‌باید کرد

1 زلفین سیه که بر بناگوش تواند سر بر سر هم نهاده همدوش تواند

2 ساید سر از ادب به پایت شب و روز آری دو سیاه حلقه در گوش تواند