رباعیات قاآنی

1 گفتم به زن نظام کای لولی شنگ خواهم که به چاله‌ات فروکوبم دنگ

2 خیاط‌صفت لباس الفت ببریم من از گز کیر و تو ز مقراض دو لنگ

1 بگذار که خویش را به خواری بکشم مپسند که بار شرمساری بکشم

2 چون دوست به مرگ من به هر حال خوشست من نیز به مرگ خود به هر حال خوشم

1 زلفین سیه که بر بناگوش تواند سر بر سر هم نهاده همدوش تواند

2 ساید سر از ادب به پایت شب و روز آری دو سیاه حلقه در گوش تواند

1 تا یار مرا ربوده از هستی خویش واقف نیم از بلندی و پستی خویش

2 آنگونه ز جام عشق مستم دارد کآگاه نیم ز خویش و از مستی خویش

1 تا دل به هوای وصل جانان دادم لب بر لب او نهادم و جان دادم

2 خضر ار ز لب چشمهٔ حیوان جان یافت من جان به لب چشمهٔ حیوان دادم

1 آشفته سخن چو زلف جانان خوشتر چون کار جهان بی سر و سامان خوش تر

2 مجموعهٔ عاشقان بود دفتر من مجموعهٔ عاشقان پریشان خوشتر

1 ابروی کجت که دل برو مشتاقست محراب شهان و قبلهٔ آفاقست

2 طاقست ولی به دلنشینی جفتست جفتست ولی ز بیقرینی طاقست

1 تا قبلهٔ ابروی تو ای یار کج است محراب دل و قبلهٔ احرار کج است

2 ما جانب قبلهٔ دگر رو نکنیم آن قبله ماست گرچه بسیار کج است

1 صدرا دیشب به باغ نواب شدم امروز به حضرتت شرفیاب شدم

2 آن باغ چو روی ناکسان آب نداشت از خجلت بی‌آبی او آب شدم

1 در میکده مست از می نابم کردند سرمست ز جرعهٔ شرابم کردند

2 ای دوست به چشمهای مست تو قسم جامی دو سه دادند و خرابم کردند