رباعیات قاآنی

1 تاکی غم زید و گه غم عمرو خوریم آن به که به جای غم ز خم خمر خوریم

2 خوش باش به نیش‌ و نوش کز نخل حیات فرضست که گه خار و گهی تمر خوریم

1 تا دل به برم هوای دلبر دارد افسانهٔ عشق دلبر از بر دارد

2 دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری دل از دلبر چگونه دل بردارد

1 آراسته جنتی که این روی منست افروخته دوزخی که این خوی منست

2 شمشیر جهانسوز بهادر شه را دزدیده که این کمان ابروی منست

1 آمد مه شوال و مه روزه گذشت و ایام صیام و رنج سی روزه گذشت

2 صد شکر خدا که روزی روزهٔ ما گاهی به غنا و گه به دریوزه گذشت

1 با آنکه هنوز از می دوشین مستم در مهد طرب به خواب نوشین هستم

2 ای دست خدا بگیر لختی دستم کز سخت‌دلی و سست‌بختی رستم

1 گر چرخ جفا کرد چه می‌باید کرد ور ترک وفا کرد چه می‌باید کرد

2 می‌خواست دلم که بر نشان آید تیر چون تیر خطا کرد چه می‌باید کرد

1 از کشت عمل بس است یک خوشه مرا در روی زمین بس است یک گوشه مرا

2 تا چند چو گاو گرد خرمن گردیم چون مرغ بس است دانه‌ای توشه مرا

1 دوشینه فتادم به رهش مست و خراب از نشوهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب

2 دانست که عاشقم ولی می‌پرسید این کیست کجاییست چرا خورده شر‌اب