غزلیات قاآنی

1 خلق را قصهٔ حسن پری از یاد رود هرکجا ذکری از آن شوخ پریزاد رود

2 هر شکایت که مرا از تو بود در دل تنگ چون کنم یاد وصالت همه از یاد رود

3 هرکجا کز رخ و بالای تو گویند سخن ظلم باشدکه حدیث ازگل و شمشاد رود

4 وقت آنست که تا سنبلهٔ چرخ مرا از غم سنبل گیسوی تو فریاد رود

1 رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند روزم سیاه گشت و برم سایه هم نماند

2 چون صبح از آن سبب نفس سرد می کشم کان صبح چهره چون نفس صبحدم نماند

3 با من ستم نمی‌کند ار یار من رواست چندان ستم نمودکه دیگر ستم نماند

4 گویی دلت چرا نشد از هجر من غمین آن قدر تنگ شدکه درو جای غم نماند

1 اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست بی‌سبب چیست که می تلخ و لبت شیرینست

2 حور در سایهٔ طوبی اگرش جاست چرا طوبی قد تو در سایهٔ حورالعینست

3 چهرهٔ من نه سپهرست چرا همچو سپهر هرشب از اشک روان جلوه‌گه پروینست

4 دیده تا دید ترا گفت زهی سرو بلند راستی کور به آن دیده که کوته‌بینست

1 آن سنگدل که شیشهٔ جانهاست جای او آتش زند در آب و گل ما هوای او

2 سوگند خورده‌ام که ببوسم هزار بار هرجا رسیده است به یکبار پای او

3 جز کاندر آب و آیینه دیدم جمال وی بر هیچ کس نظر نگشودم به جای او

4 عاشق که آرزو نکند جز رضای دوست این عجز او بتر بود ازکبریای او

1 ای تیره زلف درهم ای نافهٔ تتاری کار من از تو درهم روز من از تو تاری

2 گر نیستی تن من تا چند گوژپشتی ور نیستی دل من تا چند بیقراری

3 کردی سیاهکارم تا کی سفیدچشمی کردی سفید چشمم تا کی سیاهکاری

4 تا رسم روزگارت شد آفتاب‌پوشی رسم منست تا روز هرشب ستاره باری

1 هرکس به هوای جان گرفتار ما بی تو ز جان خویش بیزار

2 جا بی‌ تو کنم به خلد هیهات دل بی‌تو نهم به عیش زنهار

3 جان بی‌تو به پیکرم بود تنگ سر بی‌تو به گردنم بود بار

4 دلهای گشاده از غمت تنگ جان‌های عزیز در رهت خوار

1 چونست که اسماعیل هرگه به خروش آید هشیار رود از هوش بی هوش به هوش آید

2 سر تا به قدم مردم از وجد به رقص آیند آواز دلاویزش هرگه که به گوش آید

3 از نغمه لب نوشش‌ صد نیش زند بر دل من بندهٔ این نیشم کز آن لب نوش آید

4 از پای نشیند غم چون او به طرب خیزد خاموش شود بلبل چون او به خروش آید

1 زندهٔ جاوید کیست کشتهٔ شمشیر دوست دل که مرا در برست به که به زنجیر دوست

2 دیده عزیزم ولی یار چو گیرد کمان دیده سپر بایدم کرد بر تیر دوست

3 پای به میدان عشق گر بنهی بنگری مردم آزاده را رشک به نخجیر دوست

4 در همه عالم دلی رسته نبینی ز بند صید گر اینسان کند زلف گرهگیر دوست

1 کنون که برگ و نوا نیست باغ و بستان را بساز برگ و نوای دی و زمستان را

2 گلوی بلبله و راح ارغوانی گیر بدل گل سحر و بلبل خوش الحان را

3 چو آفتاب می و صبح روی ساقی هست چراغ و شمع چه حاجت بود شبستان را

4 از آن فروخته گوهر که سوی نور جمال دلیل شد به شب تیره پور عمران را

1 دلبران اخترند و تو ماهی نیکوان لشکرند و تو شاهی

2 چندگویی دلت چگونه بود تو درون دلی خود آگاهی

3 بس درازستی ای شب یلدا لیک با زلف دوست کوتاهی

4 اول از دشمنان برآورگرد آخر از دوستان چه می‌خواهی