قصاید قاآنی

1 دوشینه چون‌کشید شه زنگ لشکرا سلطان روم را ز سر افتاد افسرا

2 باز سفید روز بپرید از آشیان زاغ شب سیاه بگسترد شهپرا

3 تاریک شد سپهر چو ظلمات وندرو تا زان ستاره چون به سیاهی سکندرا

4 چونان شبی درازکه پنداشتی قضا یکره بریده نافش با روز محشرا

1 ای رفته پی صید غزالان سوی صحرا بازآ بسوی شهر پی صید دل ما

2 گر تیر زنی بر دل ما زن نه بر آهو ور دام نهی در ره ماه نه نه به صحرا

3 نه شهرکم از دشت و نه ماکمتر از آهو صید دل ماکن اگرت صید تمنا

4 آهوی بیابان نبرد عهد به پایان ماییم‌که صیدیم و به قیدیم شکیبا

1 آراست عروس‌گل گلستان را آماده شو ای بهار بستان را

2 وقتست‌که در سرود و وجد آرد شور رخ‌گل هزار دستان را

3 شمشاد چو پای بر زمین‌کوبد ماند به‌گه نشاط مستان را

4 از برگ شقایق ابر فروردین آویخته قطره‌های باران را

1 آنچه من بینم به بیداری نبیندکس به خواب زانکه در یکحال هم در راحتم هم در عذاب

2 گاه‌گریم چون صراحی‌گاه خندم چون قدح گاه بالم چون صنوبرگاه نالم‌چون رباب

3 بر به حال من یکی بنگر به چشم اعتبار تا شوی آگه‌که ضد از ضد ندارد اجتناب

4 گریم و درگریهٔ من خنده‌ها بینی نهان خندم و بر خندهٔ من‌گریها یابی حجاب

1 خیمهٔ زربفت زد بر چرخ نیلی آفتاب از پرند نیلگون آویخت بس زرین طناب

2 بال بگشود از پس شام سیه صبح سفید همچو سیمین شاهبازی از پی مشکین غراب

3 عنبرین‌موی شب‌ارکافورگون شدعیب نیست صبح روز پیری آید از پس شام شباب

4 تاکه سیمین حلقهای اختران درد ز هم خور برون‌آمد چو زرین تیغی ازمشکین قراب

1 دوش که این گرد گرد گنبد مینا آبله‌گون شد چو چهر من ز ثریا

2 تند و غضبناک و سخت و سرکش و توسن از در مجلس درآمد آن بت رعنا

3 ماه ختن شاه روم شاهد کشمر فتنهٔ چین شور خلخ آفت یغما

4 تاجکی از مشک تر گذاشته بر سر غیرت تاج قباد و افسر دارا

1 ای ترا در چهره آب و وی ترا در طره تاب در دلم‌زان آب تاب و بر رخم زین تاب آب

2 هست‌در چشمم عیان‌و هست‌در جسمم نهان هرچه‌در روی‌تو آب و هرچه در موی تو تاب

3 آب و تاب روی و مویت برده آب و تاب من آن زدینم برده آب و این ز جسمم برده تاب

4 رو بتابی مو نتابی برخلاف رای من چندگویم چند مویم مو بتاب و رو متاب

1 اگر مشاهده خواهی فروغ یزدان را به صدر فضل نگر میرزا سلیمان را

2 چراغ دودهٔ خیرالبشرکه طاعت او ز لوح دهر فروشسته نقش عصیان را

3 کلیم‌وار عیان بین به طور سینهٔ او چو نور وادی ایمن فروغ ایمان را

4 هرآنکه بیند بر سفت او ردای ورع به یک ردا نگرد صدهزار سلمان را

1 در خواب دوش دیدم آن سرو راستین را بر رخ حجاب‌کرده از شوخی آستین را

2 حیران صفت ستاده سر پرخمار باده برگرد مه نهاده یک طبله مشک چین را

3 پوشیده در دو سنبل یک دسته سرخ‌گل را بنفته در دو مرجان یک‌کوزه انگبین را

4 برگرد ماه‌کشته یک خوشه ضیمران را بر شاخ سرو هشته یک دسته یاسمین را

1 گسترد بهار در زمین دیبا چون چهر نگار شد چمن زیبا

2 آثار پدید آب شد پنهان اسرار نهان خاک شد پیدا

3 ابر آمد و سیم ریخت بر هامون باد آمد و مشک بیخت بر صحرا

4 این تعبیه‌کرده نافه در دامن آن عاریه کرده‌گوهر از دریا