مقطعات در دیوان اشعار فارسی فضولی بغدادی

1 از سخن خوانی کشیدم پیش اهل روزگار ذوقهای گونه گون در وی ز انواع نعم

2 نیستم شرمنده هر مهمان که آید سوی من خواه از ترک آید و خواه از عرب خواه از عجم

3 هر که باشد گو بیا و هر چه باید گو ببر نعمت باقیست این قسمت نخواهد گشت کم

1 بر امید راحت دنیا مکش بسیار رنج زانکه این مقصد برون از کارگاه خلقت است

2 بر نبی شد عرض هر معنی که صورت بسته معنی راحت همانا معنی بی صورت است

3 این مقرر شد که هرگز نیست راحت در جهان راحتی گر هست در ترک امید راحت است

1 مرده دیدم پریشان گشته اجزای تنش کرده منزل استخوان کله اش از مار و مور

2 طبع را از فکر اوصاف غم افزایش ملال دیده را از دیدن حال پریشانش نفور

3 گفتم ای دوران چرا این نطفه پاکیزه را از سریر دولت آوردی بمحنت گاه گور

4 چیست جرم این که در عالم سزای خویش یافت فطرت او را چه شد واقع که واقع شد فتور

1 وقت سحر سوی چمن انداختم گذر تا رفع گردد از گل و سبزه ملال من

2 چون پا بروی سبزه نهادم بطعنه گفت کای بی خبر نه مگر آگه ز حال من

3 گر پایمال تو شده ام کم مبین مرا بنگر که هست صد چو تویی پایمال من

1 میانه سگ و گربه شبی نزاع افتاد بگربه گفت سگ ای کاسه لیس لقمه شمار

2 تویی که نیست ترا بویی از طریق ادب تویی که نیست ترا جز طریق دزدی کار

3 نمی شود که کسی لقمه برد بدهن که از طمع نبری راحتش بناله زار

4 چراست این همه عزت ترا باین همه عیب که می کشند ترا خلق متصل بکنار

1 بد من گفت بدی لیک نمی رنجم ازو لله الحمد مرا خلق نکو می دانند

2 در حق من سخن او چه اثر خواهد داد پیش قومی که مرا بهتر ازو می دانند

1 سخن من بسیست در عالم جز بد او عدو نمی بیند

2 هر نکویی که هست در نظمم دوست می بیند او نمی بیند

3 بی تکلف عدوی من کور است دیده او نکو نمی بیند

1 ای سخن پرور ز نظم خویشتن غافل مشو نیست فرزندی درین عالم ازین بهتر ترا

2 گر بود در وی فسادی قابل اصلاح هست سر نمی پیچد ز حکمت هست فرمان بر ترا

3 نیست آن خودکام فرزندی که هر ساعت دهد با تقاضاهای رنگارنگ درد سر ترا

4 سالها بس باشدش گسوت ز کاغذ پاره وز خز و اطلس نباید کرد صرف زر ترا

1 ای ظریفان روم شکر کنید که فلک داده است کام شما

2 با شما نیست نسبتی ما را هست برتر ز ما مقام شما

3 ما غلامان ماه رویانیم ماه رویان همه غلام شما

1 آفرین بر منعمی کز بهر اظهار ثنا فیض توفیق سخن ما را میسر کرده است

2 ملکهای بی حد اصناف نظم و نثر را جمله بر تیغ زبان ما مسخر کرده است

3 نیست از تکرار الفاظ سخن ما را ملال هر یکی را نعمت غیر مکرر کرده است