قصاید در دیوان اشعار فارسی فضولی بغدادی

1 گل آمد باز گلشن فکر لطف از جنان دارد زمین از سبزه نو حیز رنگ آسمان دارد

2 فکنده در چمن آب روان بر پیچ و خم راهی چمن با آب حکم آسمان و کهکشان دارد

3 ز برک لاله هر دم قطره قطره می چکد شبنم چو محبوبان گلرخ لاله لعل درفشان دارد

4 ربوده آب چون آیینه عکس غنچه از گلبن چو خوبان سمنبر آب شکل دلستان دارد

1 ای دل کدام قوم بملکی در آمده کان قوم را همیشه نتیجه سر آمده

2 گه مرده گاه زنده شده هر یکی ازان هر دم چو اهل سحر برنگی بر آمده

3 فردی ازان میان کم و فردی زیاد نه در مرتبه قرینه یکدیگر آمده

4 بعضی فتاده جانب خاور ز ملک هند بعضی ز ملک هند سوی خاور آمده

1 زبان خوشست که توحید حق کند به بیان اگر چنان نبود در دهان مباد زبان

2 زهی مکون کامل که هست در کونین رقم کشیده او نقش کاینا ما کان

3 کمال صنع قدیمش خجسته دهقانی‌ست که در حدیقه تن کرده جاری آب روان

4 فضای قدرت بی‌علتش چو دریایی‌ست که چشم عقل در او زورقی‌ست سرگردان

1 ای بقد و عارض و خط و لب آشوب جهان سرو قد و لاله رخ ریحان خط و غنچه دهان

2 پر ز نقش خط و خال و نقد شوق ذوق تست لوح دیده صفحه دل درج تن گنج دهان

3 با جمال و حسن و زیب و زینتت ناید برون گل ز گلشن در ز دریا بت ز چین مه ز آسمان

4 میبرد ناز و عتاب و شیوه و رفتار تو عقل از سر صبر از دل جان ز تن طاقت ز جان

1 دلا تا کی چنین در قید آن زلف دو تا باشم اسیر دام محنت بسته بر دام بلا باشم

2 گهی بر یاد آن لبها سرشک لاله گون ریزم گه از بار غم آن ابروان خم دو تا باشم

3 مران از کوی خویشم ای پری هر دم برسوایی چو من دیوانه ام بگذار در دارالشفا باشم

4 ندارم تاب دوری اینقدر از بخت می خواهم نباشم بی تو یکدم با تو باشم هر کجا باشم

1 در آرزوی ناوک او مردم ای کمان سستی مکن بسویم ازو ناوکی رسان

2 در جان من همیشه خیال خدنگ او مانند آن الف که بود در میان جان

3 ای چشم و غمزه ات زده صد ناوک جفا گه آشکار بر دل و جانم گهی نهان

4 با طبع تیز تیر تو تعلیمها گرفت زان قد دلربا و ازان چشم دلستان

1 منم افتاده چو پرکار بسرگردانی متصل از حرکات فلک چوگانی

2 گاه در وادی ادبار ز بی اقبالی گاه در بادیه فقر ز بی سامانی

3 گاه در کوی بلا با علم رسوایی گاه در گوشه محنت بغم تنهایی

4 بخت را با الم سابقه بد عهدیست چرخ را با دلم اندیشه نافرمانی

1 خیز ای ناقه دوران روش گردون تن که چو بدرت کف پا هست هلالت گردن

2 ای چو دوران روشت لیک نه بیرحم چو او هر کرا دید غریبست رسانده بوطن

3 تویی آن بادیه پیمای بیابان پرورد که ز تو هست بیابان همه دم رشک چمن

4 هر کجا بوده دمی جای تو دندان و کفت خارها را همه رفته شگفاینده سمن

1 منم ببادیه نیستی نهاده قدم بحرف قید ز کلک فنا کشیده رقم

2 حکیم عقل ز درک تشخصم عاجز دبیر درک در اثبات هستیم ملزم

3 جهات ست ندارد حد احاطه من بجزؤ لا یتجز است جوهرم توأم

4 در آرزوی سر زلف مهوشان عمریست من شکسته بجسم ضعیف و قامت خم

1 بگشاده گوش تجربه و چشم امتحان کردم چو عزم سیر درین تیره خاکدان

2 در ابتدای حال بباغی رهم فتاد دیدم درو عجایب بیحد و بی کران

3 از جمله دیدم این که یکی باغبان پیر پرورده بهر میوه درختی بسی زمان

4 می کرد سعی تا بزمانی که آن درخت بنمود شاخ و برگ و شکوفه و زان میان