غزلیات در دیوان اشعار فروغی بسطامی

1 من که مشتاقم به جان برگشته مژگان تو را کی توانم برکشید از سینه پیکان تو را

2 گر بدینسان نرگس مست تو ساغر می‌دهد هوشیاری مشکل است البته مستان تو را

3 وعده فردای زاهد قسمت امروز نیست بهر حور از دست نتوان داد دامان تو را

4 جز سر زلف پریشانت نمی‌بینم کسی کاو به خاطر آورد خاطر پریشان تو را

1 دوش به خواب دیده‌ام روی ندیدهٔ تو را وز مژه آب داده‌ام باغ نچیدهٔ تو را

2 قطره خون تازه‌ای از تو رسیده بر دلم به که به دیده جا دهم تازه رسیدهٔ تو را

3 با دل چون کبوترم انس گرفته چشم تو رام به خود نموده‌ام باز رمیدهٔ تو را

4 من که به گوش خویشتن از تو شنیده‌ام سخن چون شنوم ز دیگران حرف شنیدهٔ تو را

1 نازم خدنگ غمزهٔ آن دل‌پذیر را کر وی گزیر نیست دل ناگزیر را

2 مایل کسی به شه‌پر فوج فرشته نیست چندان که من ز شست دل‌آرام تیر را

3 منعم ز سیر صورت زیبای او مکن از حالت گرسنه خبر نیست سیر را

4 وقتی به فکر حال پریشان فتاده‌ام کز دست داده‌ام دل و چشم و ضمیر را

1 میفشان جعد عنبر فام خود را ببین دلهای بی آرام خود را

2 سپردم جان و بوسیدم دهانت به هیچ آخر گرفتم کام خود را

3 به دشنامی توان آلوده کردن لب شیرین درد آشام خود را

4 دلم در عهد آن زلف و بناگوش مبارک دید صبح و شام خود را

1 اگر مردان نمی بردند امتحانش را نمی دانم که بر می‌داشت این بار گرانش را

2 من بی‌چاره چون بوسم رکاب شه‌سواری را که نگرفته‌ست دست هیچ سلطانی عنانش را

3 فلک کار مرا افکند با نامهربان ماهی که نتوان مهربان کردن دل نامهربانش را

4 مرا پیوسته در خون می‌کشد پیوسته ابرویی که نتواند کشیدن هیچ بازویی کمانش را

1 چنین که برده شراب لبت ز دست مرا مگر به دامن محشر برند مست مرا

2 چگونه از سرکویت توان کشیدن پای که کرده هر سر موی تو پای بست مرا

3 کبود شد فلک از رشک سربلندی من که عشق سرو بلند تو ساخت پست مرا

4 بدین امید که یک لحظه با تو بنشینم هزار ناوک حسرت به دل نشست مرا

1 باعث مردن بلای عشق باشد مرا راجت جان من آخر آفت جان شد مرا

2 نرگس او با دل بیمار من الفت گرفت عاقبت درد محبت عین درمان شد مرا

3 کو گریبان چاک سازد صبح از این حسرت که باز مطلع خورشید آن چاک گریبان شد مرا

4 دوش پیچیدم به زلفش از پریشان خاطری عشق کامم داد تا خاطر پریشان شد مرا

1 طالب جانان به جان خریده الم را عاشق صادق کرم شمرده ستم را

2 صف زده مژگان چشم خیمه نشینی از پی قتلم کشیده خیل حشم را

3 قبلهٔ خود ساختم بتی که جمالش پرده نشین ساخت صد هزار صنم را

4 خرمی شادی فزا که مایهٔ مستی است هیچ دوایی نکرده چارهٔ غم را

1 تا در پی دهانش بگذاشتم قدم را گفتم به هر وجودی کیفیت عدم را

2 محمود بوسه می‌زد پای ایاز و می‌گفت بنگر چه می‌کند عشق سلطان محتشم را

3 بر تخت‌گاه شاهی آسوده کی توان شد بگذار تاج کی را، بردار جام جم را

4 چندی غم زمانه می‌خورد خون ما را تا می به جام کردیم، خوردیم خون غم را