نازم خدنگ غمزهٔ آن دل‌پذیر از فروغی بسطامی غزل 13
1. نازم خدنگ غمزهٔ آن دل‌پذیر را
کر وی گزیر نیست دل ناگزیر را
میفشان جعد عنبر فام خود از فروغی بسطامی غزل 14
1. میفشان جعد عنبر فام خود را
ببین دلهای بی آرام خود را
اگر مردان نمی بردند امتحانش از فروغی بسطامی غزل 15
1. اگر مردان نمی بردند امتحانش را
نمی دانم که بر می‌داشت این بار گرانش را
چنین که برده شراب لبت ز از فروغی بسطامی غزل 16
1. چنین که برده شراب لبت ز دست مرا
مگر به دامن محشر برند مست مرا
باعث مردن بلای عشق باشد از فروغی بسطامی غزل 17
1. باعث مردن بلای عشق باشد مرا
راجت جان من آخر آفت جان شد مرا
طالب جانان به جان خریده از فروغی بسطامی غزل 18
1. طالب جانان به جان خریده الم را
عاشق صادق کرم شمرده ستم را
تا در پی دهانش بگذاشتم از فروغی بسطامی غزل 19
1. تا در پی دهانش بگذاشتم قدم را
گفتم به هر وجودی کیفیت عدم را
گرفت خط رخ زیبای گل عذار از فروغی بسطامی غزل 20
1. گرفت خط رخ زیبای گل عذار مرا
فغان که دهر، خزان کرد نوبهار مرا
شد وقت مرگ نوش لبی هم‌نشین از فروغی بسطامی غزل 21
1. شد وقت مرگ نوش لبی هم‌نشین مرا
عمر دوباره شد نفس واپسین مرا
وقت مردن پا نهاد آن شمع از فروغی بسطامی غزل 22
1. وقت مردن پا نهاد آن شمع بالین مرا
تا بخربندی ستاند جان غمگین مرا
ساقیا کمتر می امشب از کرم از فروغی بسطامی غزل 23
1. ساقیا کمتر می امشب از کرم دادی مرا
تا سحر پیمانه پر کردی و کم دادی مرا