غزلیات در دیوان اشعار فروغی بسطامی

1 صف مژگان تو بشکست چنان دل‌ها را که کسی نشکند این گونه صف اعدا را

2 نیش خاری اگر از نخل تو خواهم خوردن کافرم ، کافر، اگر نوش کنم خرما را

3 گر ستاند ز صبا گرد رهت را نرگس ای بسا نور دهد دیدهٔ نابینا را

4 بی‌بها جنس وفا ماند هزاران افسوس که ندانست کسی قیمت این کالا را

1 تا اختیار کردم سر منزل رضا را مملوک خویش دیدم فرماندهٔ قضا را

2 تا ترک جان نگفتم آسوده‌دل نخفتم تا سیر خود نکردم، نشناختم خدا را

3 چون رو به دوست کردی، سر کن به جور دشمن چون نام عشق بردی، آماده شو، بلا را

4 دردا که کشت ما را شیرین لبی که می‌گفت من داده‌ام به عیسی انفاس جان‌فزا را

1 به جان تا شوق جانان است ما را چه آتش‌ها که بر جان است ما را

2 بلای سختی و برگشته بختی از آن برگشته مژگان است ما را

3 از آن آلوده دامانیم در عشق که خون دل به دامان است ما را

4 حدیث زلف جانان در میان است سخن زان رو پریشان است ما را

1 در خلوتی که ره نیست پیغمبر صبا را آن‌جا که می‌رساند پیغامهای ما را

2 گوشی که هیچ نشنید فریاد پادشاهان خواهد کجا شنیدن داد دل گدا را

3 در پیش ماه‌رویان سر خط بندگی ده کاین جا کسی نخوانده‌ست فرمان پادشا را

4 تا ترک جان نگفتم، آسوده دل نخفتم تا سیر خود نکردم نشناختم خدا را

1 نگارم گر به چین با طرهٔ پرچین شود پیدا ز چین طرهٔ او فتنه‌ها در چین شود پیدا

2 کی از برج فلک ماهی بدین خوبی شود طالع کی از صحن چمن سروی بدین تمکین شود پیدا

3 هر آن دل را که با زلف دل‌آویزش بود الفت کجا طاقت شود ممکن کجا تسکین شود پیدا

4 صبا کاش آن مسلسل سنبل مشکین بیفشاند که از هر حلقه‌اش چندین دل مسکین شود پیدا

1 مکن حجاب وجودت لباس دیبا را که نیست حاجت دیبا وجود زیبا را

2 تو را برهنه در آغوش باید آوردن گرفتی از همه عضوت مراد اعضا را

3 ز پای تا به سرت می‌مکم چو نیشکر به دستم ار بسپارند آن سر و پا را

4 هنوز اهل صفا پرده در میان دارند بیار ساقی مجلس می مصفا را

1 زره ز زلف گره گیر بر تن است تو را به روز رزم چه حاجت به جوشن است تو را

2 سزاست گر صف ترکان به یکدگر شکنی که صف شکن مژهٔ لشگر افکن است تو را

3 توان شناختن از چشم مست کافر تو که خون ناحق مردم به گردن است تو را

4 چگونه روز جزا دامنت به دست آرم که دست خلق دو عالم به دامن است تو را

1 گر باغبان نظر به گلستان کند تو را بر تخت گل نشاند و سلطان کند تو را

2 گر صبح‌دم به دامن گلشن گذر کنی دست نسیم، گل به سرافشان کند تو را

3 مشرق هزار پاره کند جیب خویشتن گر یک نظر به چاک گریبان کند تو را

4 ای کاش چهرهٔ تو سحر بنگرد سپهر تا قبله گاه مهر درخشان کند تو را

1 کی رفته‌ای ز دل که تمنا کنم تو را کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را

2 غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را

3 با صد هزار جلوه برون آمدی که من با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

4 چشمم به صد مجاهده آیینه‌ساز شد تا من به یک مشاهده شیدا کنم تو را

1 گر در شمار آرم شبی نام شهیدان تو را فردای محشر هر کسی گیرد گریبان تو را

2 گر سوی مصرت بردمی خون زلیخا خوردمی زندان یوسف کردمی چاه زنخدان تو را

3 سرمایهٔ جان باختم تن را ز جان پرداختم آخر به مردن ساختم تدبیر هجران تو را

4 هر چند بشکستی دلم از حسرت پیمانه‌ای اما دل بشکسته‌ام نشکست پیمان تو را