پادشاهی خسرو پرویز در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چوگستهم وبندوی به آذرگشسپ فگندند مردی سبک بر دو اسپ

2 که در شب به نزدیک خسرو شود از ایران به آگاهی نو شود

3 فرستاده آمد بر شاه نو گذشته شبی تیره از ماه نو

4 ز آشوب بغداد گفت آنچ دید جوان شد چو برگ گل شنبلید

1 چو خسرو نشست از برتخت زر برفتند هرکس که بودش هنر

2 گرانمایگان را همه خواندند بر آن تاج نو گوهر افشاندند

3 به موبد چنین گفت کاین تاج وتخت نیابد مگر مردم نیک بخت

4 مبادا مرا پیشه جز راستی که بیدادی آرد همه کاستی

1 چو پنهان شد آن چادر آبنوس بگوش آمد از دوربانگ خروش

2 جهانگیر شد تابنزد پدر نهانش پر ازدرد وخسته جگر

3 چو دیدش بنالید و بردش نماز همی‌بود پیشش زمانی دراز

4 بدو گفت کای شاه نابختیار ز نوشین روان در جهان یادگار

1 چوبشنید بهرام کز روزگار چه آمد بران نامور شهریار

2 نهادند بر چشم روشنش داغ بمرد آن چراغ دو نرگس بباغ

3 پسر برنشست از بر تخت اوی بپا اندر آمد سر وبخت اوی

4 ازان ماند بهرام اندر شگفت بپژمرد واندیشه اندر گرفت

1 رسیدند بهرام و خسرو بهم گشاده یکی روی و دیگر دژم

2 نشسته جهاندار بر خنگ عاج فریدون یل بود با فر وتاج

3 زدیبای زربفت چینی قبای چو گردوی پیش اندرون رهنمای

4 چو بندوی و گستهم بردست شاه چو خراد برزین زرین کلاه

1 چوخواهرش بشنید کامد ز راه برادرش پر درد زان رزمگاه

2 بینداخت آن نامدار افسرش بیاورد فرمانبری چادرش

3 بیامد بنزد برادر دمان دلش خسته ازدرد و تیره روان

4 بدو گفت کای مهتر جنگجوی چگونه شدی پیش خسرو بگوی

1 وزان روی شد شهریار جوان چوبگذشت شاد از پل نهروان

2 همه مهتران را زلشکر بخواند سزاوار بر تخت شاهی نشاند

3 چنین گفت کای نیکدل سروران جهاندیده و کار کرده سران

4 بشاهی مرا این نخستین سرست جز از آزمایش نه اندرخورست

1 وزین روی بنشست بهرام گرد بزرگان برفتند با او وخرد

2 سپهبد بپرسید زان سرکشان که آمد زخویشان شما را نشان

3 فرستید هرکس که دارید خویش که باشند یکدل به گفتار وکیش

4 گریشان بیایند وفرمان کنند به پیمان روان را گروگان کنند

1 ز لشکر گزین کرد بهرام شیر سپاهی جهانگیر وگرد دلیر

2 چوکردند و با او دبیران شمار سپه بود شمشیر زن صد هزار

3 ز خاقانیان آن سه ترک سترگ که بودند غرنده برسان گرگ

4 به جنگ‌آوران گفت چون زخم کوس برآید بهنگام بانگ خروس