پادشاهی خسرو پرویز در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چوگستهم وبندوی به آذرگشسپ فگندند مردی سبک بر دو اسپ

2 که در شب به نزدیک خسرو شود از ایران به آگاهی نو شود

3 فرستاده آمد بر شاه نو گذشته شبی تیره از ماه نو

4 ز آشوب بغداد گفت آنچ دید جوان شد چو برگ گل شنبلید

1 چو خسرو نشست از برتخت زر برفتند هرکس که بودش هنر

2 گرانمایگان را همه خواندند بر آن تاج نو گوهر افشاندند

3 به موبد چنین گفت کاین تاج وتخت نیابد مگر مردم نیک بخت

4 مبادا مرا پیشه جز راستی که بیدادی آرد همه کاستی

1 چوبشنید بهرام کز روزگار چه آمد بران نامور شهریار

2 نهادند بر چشم روشنش داغ بمرد آن چراغ دو نرگس بباغ

3 پسر برنشست از بر تخت اوی بپا اندر آمد سر وبخت اوی

4 ازان ماند بهرام اندر شگفت بپژمرد واندیشه اندر گرفت

1 رسیدند بهرام و خسرو بهم گشاده یکی روی و دیگر دژم

2 نشسته جهاندار بر خنگ عاج فریدون یل بود با فر وتاج

3 زدیبای زربفت چینی قبای چو گردوی پیش اندرون رهنمای

4 چو بندوی و گستهم بردست شاه چو خراد برزین زرین کلاه

1 چوخواهرش بشنید کامد ز راه برادرش پر درد زان رزمگاه

2 بینداخت آن نامدار افسرش بیاورد فرمانبری چادرش

3 بیامد بنزد برادر دمان دلش خسته ازدرد و تیره روان

4 بدو گفت کای مهتر جنگجوی چگونه شدی پیش خسرو بگوی

1 وزان روی شد شهریار جوان چوبگذشت شاد از پل نهروان

2 همه مهتران را زلشکر بخواند سزاوار بر تخت شاهی نشاند

3 چنین گفت کای نیکدل سروران جهاندیده و کار کرده سران

4 بشاهی مرا این نخستین سرست جز از آزمایش نه اندرخورست

1 چو پنهان شد آن چادر آبنوس بگوش آمد از دوربانگ خروش

2 جهانگیر شد تابنزد پدر نهانش پر ازدرد وخسته جگر

3 چو دیدش بنالید و بردش نماز همی‌بود پیشش زمانی دراز

4 بدو گفت کای شاه نابختیار ز نوشین روان در جهان یادگار

1 دبیر جهاندیده را پیش خواند بران پیشگاه بزرگی نشاند

2 بفرمود تا نامه پاسخ نوشت بیاراست چون مرغزار بهشت

3 ز بس بند و پیوند و نیکو سخن ازان روز تا روزگار کهن

4 چوگشت از نوشتن نویسنده سیر نگه کرد قیصر سواری دلیر

1 چو خورشید خنجر کشید از نیام پدید آمد آن مطرف زردفام

2 فرستاد و گردنکشان را بخواند برتخت شاهی به زانو نشاند

3 بهرجای کرسی زرین نهاد چوشاهان پیروز بنشست شاد

4 چنین گفت زان پس به بانگ بلند که هرکس که هست ازشما ارجمند

1 بدو گفت قیصر که جاوید زی که دستور شاهنشهان را سزی

2 یکی خانه دارم در ایوان شگفت کزین برتو را ندازه نتوان گرفت

3 یکی اسب و مردی بروبر سوار کز انجا شگفتی شود هوشیار

4 چوبینی ندانی که این بند چیست طلسمست گر کردهٔ ایزدیست