پادشاهی بهرام گور در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 دگر هفته با موبدان و ردان به نخچیر شد شهریار جهان

2 چنان بد که ماهی به نخچیرگاه همی بود میخواره و با سپاه

3 ز نخچیر کوه و ز نخچیر دشت گرفتن ز اندازه اندر گذشت

4 سوی شهر شد شاددل با سپاه شب آمد به ره گشت گیتی سیاه

1 دگر هفته آمد به نخچیرگاه خود و موبدان و ردان سپاه

2 بیامد یکی سرد مهترپرست چو باد دمان با گرازی به دست

3 بپرسید مهتر که بهرامشاه کجا باشد اندر میان سپاه

4 بدو گفت هرکس که تو شاه را چه جویی نگویی به ما راه را

1 به روز سدیگر برون رفت شاه ابا لشکر و ساز نخچیرگاه

2 بزرگان ایران ز بهر شکار به درگاه رفتند سیصد سوار

3 ابا هر سواری پرستنده سی ز ترک و ز رومی و از پارسی

4 پرستنده سیصد ز ایوان شاه برفتند با ساز نخچیرگاه

1 به هشتم بیامد به دشت شکار خود و روزبه با سواری هزار

2 همه دشت یکسر پر از گور دید ز قربان کمان کیان برکشید

3 دو زاغ کمان را به زه بر نهاد ز یزدان پیروزگر کرد یاد

4 بهاران و گوران شده جفت جوی ز کشتن به روی اندر آورده روی

1 وزانجا برانگیخت شبرنگ را بدیدش یکی بیشه تنگ را

2 دو شیر ژیان پیش آن بیشه دید کمان را به زه کرد و اندر کشید

3 بزد تیر بر سینهٔ شیر چاک گذر کرد تا پر و پیکان به خاک

4 بر ماده شد تیز بگشاد دست بر شیر با گردرانش ببست

1 بخفت آن شب و بامداد پگاه بیامد سوی دشت نخچیرگاه

2 همه راه و بی‌راه لشکر گذشت چنان شد که یک ماه ماند او به دشت

3 سراپرده و خیمه‌ها ساختند ز نخچیر دشتی بپرداختند

4 کسی را نیامد بران دشت خواب می و گوشت نخچیر و چنگ و رباب

1 بفرمود تا تخت شاهنشهی به باغ بهار اندر آرد رهی

2 به فرمان ببردند پیروزه تخت نهادند زیر گلفشان درخت

3 می و جام بردند و رامشگران به پالیز رفتند با مهتران

4 چنین گفت با رای‌زن شهریار که خرم به مردم بود روزگار

1 دگر روز چون تاج بفروخت هور جهاندار شد سوی نخچیر گور

2 کمان را به زه بر نهاده سپاه پس لشکر اندر همی رفت شاه

3 چنین گفت هرکو کمان را به دست بمالد گشاید به اندازه شست

4 نباید زدن تیر جز بر سرون که از سینه پیکانش آید برون

1 دگر هفته تنها به نخچیر شد دژم بود با ترکش و تیر شد

2 ز خورشید تابنده شد دشت گرم سپهبد ز نخچیر برگشت نرم

3 سوی کاخ بازارگانی رسید به هر سو نگه کرد و کس را ندید

4 ببازارگان گفت ما را سپنج توان داد کز ما نبینی تو رنج