داستان دوازده رخ در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 سر نامه کرد آفرین از نخست دگر پاسخ آورد یکسر درست

2 که بر خواندم نامه را سر به سر شنیدیم گفتار تو در به در

3 رسانید رویین بر ما پیام یکایک همه هرچ بردی تو نام

4 ولیکن شگفت آمدم کار تو همی ز این چنین چرب گفتار تو

1 از اسبان گله هرچ شایسته بود ز هر سو به لشکرگه آورد زود

2 پیاده همه کرد یکسر سوار دو اسبه سوار از پس کارزار

3 سر گنجهای کهن برگشاد به دینار دادن دل اندر نهاد

4 چو این کرده شد نزد افراسیاب نوندی برافگند هنگام خواب

1 به شبگیر چون تاج بر سر نهاد همانگه فرستاده را در گشاد

2 بفرمود تا بازگردد به جای سوی نامور بندهٔ کدخدای

3 چنین پاسخ آورد کو را بگوی که ای مهربان نیکدل راستگوی

4 تو تا زادی از مادر پاکتن سرافراز بودی به هر انجمن

1 دو رویه ز لشکر برآمد خروش زمین آمد از نعل اسبان به جوش

2 سپاه اندر آمد ز هر سو گروه بپوشید جوشن همه دشت و کوه

3 دو سالار هر دو به سان پلنگ فراز آوریدند لشکر به جنگ

4 به کردار باران ز ابر سیاه ببارید تیر اندر آن رزمگاه

1 پر از کینه سالار توران سپاه خروشان بیامد به آوردگاه

2 چو گودرز کشوادگان را بدید سخن گفت بسیار و پاسخ شنید

3 بدو گفت کای پر خرد پهلوان به رنج اندرون چند پیچی روان

4 روان سیاووش را زان چه سود که از شهر توران برآری تو دود

1 سپهدار ترکان برآراست کار ز لشکر گزید آن زمان ده سوار

2 ابا اسب و ساز و سلیح تمام همه شیرمرد و همه نیک‌نام

3 همانگه ز ایران سپه پهلوان بخواند آن زمان ده سوار جوان

4 برون تاختند از میان سپاه برفتند یکسر به آوردگاه

1 نخستین فریبرز نیو دلیر ز لشکر برون تاخت بر سان شیر

2 به نزدیک کلباد ویسه دمان بیامد به زه برنهاده کمان

3 همی گشت و تیرش نیامد چو خواست کشید آن پرنداور از دست راست

4 برآورد و زد تیر بر گردنش به دو نیم شد تا کمرگه تنش