داستان دوازده رخ در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 نشست از بر زین سپیده‌دمان چو شیر ژیان با یکی ترجمان

2 بیامد به نزدیک ایران سپاه پر از جنگ دل سر پر از کین شاه

3 چو پیران بدانست کو شد بجنگ بر او بر جهان گشت ز اندوه تنگ

4 بجوشیدش از درد هومان جگر یکی داستان یاد کرد از پدر

1 خبر شد به بیژن که هومان چو شیر به پیش نیای تو آمد دلیر

2 چو بشنید بیژن برآشفت سخت به خشم آمد آن شیر پنجه ز بخت

3 بفرمود تا برنهادند زین بر آن پیل تن دیزهٔ دوربین

4 بپوشید رومی زره جنگ را یکی تنگ بر بست شبرنگ را

1 وزآن جایگه روی برگاشتند به شب دشت پیکار بگذاشتند

2 به لشکرگه خویش بازآمدند بر پهلوانان فراز آمدند

3 همه شب به خواب اندر آسیب شیب ز پیکارشان دل شده ناشکیب

4 سپیده چو از کوه سر بردمید شد آن دامن تیره شب ناپدید

1 دو بهره چو از تیره شب درگذشت ز جوش سواران بجوشید دشت

2 گرفتند ترکان همه تاختن بدان تاختن گردن افراختن

3 چو نستیهن آن لشکر کینه‌خواه بیاورد نزدیک ایران سپاه

4 سپیده‌دمان تا بدانجا رسید چو از دیده گه دیده‌بانش بدید

1 نویسندهٔ نامه را خواند و گفت برآورد خواهم نهان از نهفت

2 اگر برگشایی تو لب را ز بند زبان آورد بر سرت بر گزند

3 یکی نامه فرمود نزدیک شاه به آگاه کردن ز کار سپاه

4 به خسرو نمود آن کجا رفته بود سخن هرچ پیران بدو گفته بود

1 خبر شد به بیژن که هومان چو شیر به پیش نیای تو آمد دلیر

2 چو بشنید بیژن برآشفت سخت به خشم آمد آن شیر پنجه ز بخت

3 بفرمود تا برنهادند زین بر آن پیل تن دیزهٔ دوربین

4 بپوشید رومی زره جنگ را یکی تنگ بر بست شبرنگ را

1 نویسندهٔ نامه را خواند و گفت برآورد خواهم نهان از نهفت

2 اگر برگشایی تو لب را ز بند زبان آورد بر سرت بر گزند

3 یکی نامه فرمود نزدیک شاه به آگاه کردن ز کار سپاه

4 به خسرو نمود آن کجا رفته بود سخن هرچ پیران بدو گفته بود

1 دبیر خردمند را پیش خواند سخنهای بایسته با او براند

2 چو آن نامه را زود پاسخ نوشت پدید آورید اندر او خوب و زشت

3 نخست آفرین کرد بر کردگار کز او دید نیک و بد روزگار

4 دگر آفرین کرد بر پهلوان که جاوید بادی و روشن‌روان

1 یکی نامه فرمود پس تا دبیر نویسد سوی پهلوان دلپذیر

2 سر نامه کرد آفرین بزرگ به یزدان پناهش ز دیو سترگ

3 دگر گفت کز کردگار جهان بخواهم همی آشکار و نهان

4 مگر کز میان دو رویه سپاه جهاندار بردارد این کینه‌گاه

1 یکی نامه فرمود پس تا دبیر نویسد سوی پهلوان دلپذیر

2 سر نامه کرد آفرین بزرگ به یزدان پناهش ز دیو سترگ

3 دگر گفت کز کردگار جهان بخواهم همی آشکار و نهان

4 مگر کز میان دو رویه سپاه جهاندار بردارد این کینه‌گاه