داستان دوازده رخ در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 سپهدار ایران و توران دژم فراز آمدند اندر آن کین به هم

2 همی برنوشتند هر دو زمین همه دل پر از درد و سر پر ز کین

3 به آوردگاه سواران ز گرد فروماند خورشید روز نبرد

4 به تیغ و به خنجر به گرز و کمند ز هر گونهٔ برنهادند بند

1 چو نزدیک بنگاه و لشکر شدند پذیرهٔ سپهبد سپاه آمدند

2 به پیش سپه بود گستهم شیر بیامد بر پهلوان دلیر

3 زمین را ببوسید و کرد آفرین سپاهت بی‌آزار گفتا ببین

4 چنانچون سپردی سپردم به هم در این بود گودرز با گستهم

1 چو لشکر چنین پاسخ آراستند دو پرمایه از جای برخاستند

2 بدانست لهاک و فرشیدورد کشان نیست هنگام ننگ و نبرد

3 همی راست گویند لشکر همه تبه گردد از بی‌شبانی رمه

4 به پدرود کردند گرفتند ساز بیابان گرفتند و راه دراز

1 چو از دور لهاک و فرشیدورد گذشتند پویان ز دشت نبرد

2 به یک ساعت از هفت فرسنگ راه برفتند ایمن ز ایران سپاه

3 یکی بیشه دیدند و آب روان بدو اندرون سایهٔ کاروان

4 به بیشه درون مرغ و نخچیر و شیر درخت از بر و سبزه و آب زیر

1 همه شب بنالید تا روز پاک پر از درد چون مار پیچان به خاک

2 چو گیتی ز خورشید شد روشنا بیامد بدان جایگه بیژنا

3 همی گشت بر گرد آن مرغزار که یابد نشانی ز گم بوده یار

4 پدید آمد از دور اسب سمند بدان مرغزار اندرون چون نوند

1 چو از روز نه ساعت اندر گذشت خور از گنبد چرخ گردان بگشت

2 جهاندار خسرو به نزد سپاه بیامد بدان دشت آوردگاه

3 پذیره شدندش سراسر سران همه نامداران و جنگاوران

4 بر او خواندند آفرین بخردان که ای شهریار و سر موبدان

1 فرستاده آمد به نزدیک شاه خردمند مردی ز توران سپاه

2 که ما شاه را بنده و چاکریم زمین جز به فرمان او نسپریم

3 کس از خواست یزدان نیابد رها اگر چه شود در دم اژدها

4 جهاندار داند که ما خود کییم میان تنگ بسته ز بهر چییم

1 از آن پس خروش آمد از دیده‌گاه که گرد سواران برآمد ز راه

2 سه اسب و دو کشته بر او بسته زار همی بینم از دور با یک سوار

3 همه نامداران ایران سپاه نهادند چشم از شگفتی به راه

4 که تا کیست از مرز توران زمین که یارد گذشتن بر این دشت کین