رباعیات در دیوان اشعار فرخی سیستانی

1 بگرستم زار پیش آن کام و هوا گفتا مگری پند همی داد مرا

2 پنداشت مگر کآب نماند فردا نتوان کردن تهی به ساغر دریا

1 پیوسته همی جفا نمایی تو مرا از برداری مگر تو دیوان جفا

2 آگاهی نیست از وفا هیچ ترا ای جان پدر نه شیر مرغست وفا

1 گفتم رخ تو بهار خندان منست گفت آن تو نیز باغ و بستان منست

2 گفتم لب شکرین تو آن منست گفت از تو دریغ نیست گرجان منست

1 این مشک سیه که یار را بالینست پیرایه ماه و زینت پروینست

2 زلف سیهت بلای من چندنیست باز این چه بلای خط مشک آگینست

1 آن مشک سیه که با سمن پیوسته ست از دیدن او دل جهانی خسته ست

2 یا رب زنخست هم بر آنسان رسته ست یا او به تکلف فراوان بسته ست

1 دانم که دلم به مهر تو خرسندست اندازه مهر تو ندانم چندست

2 رخسار تو دلگشا و لب دلبندست گفتار خوش تو روح را پیوندست

1 این کار نگرکه از تو امروز مراست بازار بهشتیان چنین باشد راست

2 نه بوسه فروشی تو به نرخی که سزاست نه بوسه خری بدانچه در حکم رواست

1 غم دیدم از آن کس که مرا می باید ببریدم از و تادل من بگشاید

2 نا دیدن او مرا همی بگزاید گرگ آشتیی کنم چه تا پیش آید

1 پیوسته مرا همی نمایی بیداد وانگاه ز من چشم همی داری داد

2 تو پنداری که با تو من باشم شاد زین دستخوشی منت که آگاهی داد

1 هر روز کمان گوشه تو بگراید رو دلبرکی جو که ترا برباید

2 یا هر که ترا دید ترا سیر آید بس مرغدلی اگر نباشد شاید