رباعیات در دیوان اشعار فرخی سیستانی

1 صد بار زمن شنیده بودی کم و بیش کایزد همه را هر چه کنند آرد پیش

2 در کرده خویش مانده ای ای درویش چه چون کندی فزون زاندازه خویش

1 تا با تو به صلح گشتم ای مایه جنگ گردد دل من همی زبترویان تنگ

2 نشگفت که از ستارگان دارم ننگ امروز که آفتاب دارم در چنگ

1 یاری بودی سخت بآیین و بسنگ همسایه تو بهانه جوی و دلتنگ

2 این خو تو ازو گرفته ای ای سرهنگ انگور ز انگور همی گیرد رنگ

1 یا ما سر خصم را بکوبیم به سنگ یا او سرما به دار سازد آونگ

2 القصه درین زمانه پر نیرنگ یک کشته بنام به که صد زنده به ننگ

1 هر چند که از تو بوسه یابم گه بام در آخر شب مرا هوس آید کام

2 بوسه بده و کنار برتست حرام نشنودستی درو غزن باشد شام

1 گر خواسته ای تو ازپی خواسته ایم رویار دگر خواه که ماخواسته ایم

2 تو پنداری دل به تو آراسته ایم ما ای بت از آن سرای بر خاسته ایم

1 آن روز چه بد که با قضا یار شدم دیدار ترا به جان خریدار شدم

2 آن روز به بازی به سر کار شدم تا لاجرم امروز گرفتار شدم

1 تا در طلب دوست همی بشتابم عمرم به کران رسید و من در خوابم

2 گیرم که وصال دوست در خواهم یافت این عمرگذشته راکجا دریابم

1 جستم همه ساله ای پسر کام تو من خرسند همی بودم در دام تو من

2 سیر آمدم از بهانه خام تو من بریخ اکنون نگاشتم نام تومن

1 گویند که معشوق تو زشتست و سیاه گر زشت و سیاهست مرا نیست گناه

2 من عاشقم و دلم بر او گشته تباه عاشق نبود ز عیب معشوق آگاه