رباعیات در دیوان اشعار فرخی سیستانی

1 یاری بودی سخت بآیین و بسنگ همسایه تو بهانه جوی و دلتنگ

2 این خو تو ازو گرفته ای ای سرهنگ انگور ز انگور همی گیرد رنگ

1 صد بار زمن شنیده بودی کم و بیش کایزد همه را هر چه کنند آرد پیش

2 در کرده خویش مانده ای ای درویش چه چون کندی فزون زاندازه خویش

1 خط آوردی رواست بر روی چو ماه خوشتر گشتی از آنچه بودی صد راه

2 در آرزوی خط تو خوبان سپاه بر روی همی کشند خطهای سیاه

1 این کار نگرکه از تو امروز مراست بازار بهشتیان چنین باشد راست

2 نه بوسه فروشی تو به نرخی که سزاست نه بوسه خری بدانچه در حکم رواست

1 پیوسته همی جفا نمایی تو مرا از برداری مگر تو دیوان جفا

2 آگاهی نیست از وفا هیچ ترا ای جان پدر نه شیر مرغست وفا

1 پیوسته مرا همی نمایی بیداد وانگاه ز من چشم همی داری داد

2 تو پنداری که با تو من باشم شاد زین دستخوشی منت که آگاهی داد

1 بگرستم زار پیش آن کام و هوا گفتا مگری پند همی داد مرا

2 پنداشت مگر کآب نماند فردا نتوان کردن تهی به ساغر دریا

1 با من چو گل شکفته باشی گه گه گاهی باشی چو کارد با گوشت تبه

2 روزی همه آری کنی و روزی نه یک ره صنما بنه مرا بریک ره

1 صد ره گفتم که با من از عهد مخند تا من به تو باشم از جهانی خرسند

2 این پند ترا نیامد آن روز پسند هین خیز و دهل در چو بنپذیری پند

1 آن مشک سیه که با سمن پیوسته ست از دیدن او دل جهانی خسته ست

2 یا رب زنخست هم بر آنسان رسته ست یا او به تکلف فراوان بسته ست