رباعیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 در بحر سرشکم از نجوب است حباب نی نی که دروست آفرینش پایاب

2 گردون به هزار کوکب در خوشاب افتاده بسان صدفی در گرداب

1 رفتی و دل از غمت فگارست هنوز وز شوق تو چشمم اشکبارست هنوز

2 واگرد که جان ز هجر زارست هنوز باز آی که دل در انتظارست هنوز

1 در عاشقی آن کس که مجرد باشد به زانکه به عقل و هش مقید باشد

2 آن کو ز قبول دم زند رد باشد ور دعوی نیکویی کند بد باشد

1 دارم ز وجود خود پریشانی و بس وز جمله کرده ها پشیمانی و بس

2 از عقل نصیبم شده نادانی و بس بر نادانی خویش حیرانی و بس

1 رفتی و بچشمم از تو تابست هنوز چشمم ز خیال تو پرآبست هنوز

2 تن زاتش عشق تو کبابست هنوز باز آ که دل از غمت خرابست هنوز

1 یاران چو کشند در بهاران می صاف من گر چه ز زهد و توبه پیش آرم لاف

2 دارندم اگر ز می بدان هرزه معاف در عالم یاری نبود از انصاف

1 تا اندر دل تاب و توانی بودم تا در بدن از روح نشانی بودم

2 دل مایل حسن دلستانی بودم جان واله آشوب جهانی بودم

1 ضعفم را آن میان چون مو باعث قتلم را آن طره هندو باعث

2 عمرم را آن قامت دلجو باعث جانم را آن لعل سخنگو باعث

1 آمد به چمن قافله باد بهار از سنبل تر نافه چین بسته بتار

2 از غنچه که کرده بیضه نرگس اظهار گویا که به چشمش از رمد هست غبار

1 تا شد بدرون آتش هجران واقع وانگه ز برونم اشک غلطان واقع

2 شد سعی بدانچه بود امکان واقع آن شعله بآب کشت نتوان واقع