تا کی ستم و محنت از امیرعلیشیر نوایی رباعی 13
1. تا کی ستم و محنت هجران کشمت
باشد که شبی به بیت الاحزان کشمت
دل نیست که در زلف از امیرعلیشیر نوایی رباعی 14
1. دل نیست که در زلف پریشان تو نیست
جان نیست که سرگشته هجران تو نیست
در جام بلورین می از امیرعلیشیر نوایی رباعی 15
1. در جام بلورین می همچون یاقوت
گر یابم و سازم شب و روز آنرا قوت
ضعفم را آن میان از امیرعلیشیر نوایی رباعی 16
1. ضعفم را آن میان چون مو باعث
قتلم را آن طره هندو باعث
چشمت که طریق سحر از امیرعلیشیر نوایی رباعی 17
1. چشمت که طریق سحر ازو یافت رواج
از بابل و کشمیر همی گیرد باج
ساقی به من غمزده از امیرعلیشیر نوایی رباعی 18
1. ساقی به من غمزده پیش آر قدح
هر چند بود بزرگ بردار قدح
در عشق مباش پیش از امیرعلیشیر نوایی رباعی 19
1. در عشق مباش پیش رندان گستاخ
چون بنده بود به نزد سلطان گستاخ
در عاشقی آن کس که از امیرعلیشیر نوایی رباعی 20
1. در عاشقی آن کس که مجرد باشد
به زانکه به عقل و هش مقید باشد
تو نامدی و مهر فلک از امیرعلیشیر نوایی رباعی 21
1. تو نامدی و مهر فلک جلوه نمود
تو رفتی و مهر بود بر چرخ کبود
آمد به من خسته ز از امیرعلیشیر نوایی رباعی 22
1. آمد به من خسته ز دلبر کاغذ
از مسأله وفا محرر کاغذ
آمد به چمن قافله از امیرعلیشیر نوایی رباعی 23
1. آمد به چمن قافله باد بهار
از سنبل تر نافه چین بسته بتار
جانا دستت یکدمم از امیرعلیشیر نوایی رباعی 24
1. جانا دستت یکدمم از دوش مبر
وز نکته دهان خودم از گوش مبر